Strona:PL-Denis Diderot-Kubuś Fatalista i jego Pan.djvu/356

Ta strona została uwierzytelniona.

Str. 71, w. 13. Avellaneda ogłosił w r. 1614 mało wartościowy utwór, zawierający dalszy ciąg przygód Don Kiszota. Forti-Guerra (1674—1735) napisał poemat p. t. Ricciardetto, którego pierwszą pieśń ułożył w jednym dniu, mając tem pretensję dowieść, jak łatwo jest sięgnąć po laury Aryosta. Poemat ten doczekał się przekładu lub raczej naśladownictwa w języku francuskim, ogłoszonego w r. 1766.

Str. 72, w. 5. Komedja Moliera (Akt I, scena 1).

Str. 74, w. 4. Zarówno Prémontval jak jego żona istnieli autentycznie. Prémontval, uprowadziwszy pannę Pigeon, żył jakiś czas w Szwajcarji, potem w Berlinie, gdzie, mimo godności członka Akademji królewskiej, wiódł życie skromne i ubogie. Umarł w r. 1764. Pani Prémontval była lektorką żony księcia Henryka pruskiego; umarła w r. 1767, więc również przed powstaniem tej opowieści.

Str. 106, w. 19. Hr. de Saint Florentin, minister departamentu spraw duchownych, w r. 1748—1787.

St. 116, w. 8. Le bourru bienfaisant, sztuka najwybitniejszego włoskiego komediopisarza, Goldoniego, grana była po raz pierwszy w Paryżu w r. 1771. W swoim czasie, kiedy Diderot wystawił swego Ojca rodziny, wiele mu nadokuczano zarzutami rzekomego plagiatu z Goldoniego.

Str. 124, w. 8. Tronchin, słynny lekarz genewski (1709—1781).

Str. 130, w. 15. Diderot cytuje tu samego siebie. (Przyczynek do podróży Bougainville’a.)

Str. 133, w. 26. Hr. de Guerchy, jeden z najdzielniejszych oficerów Ludwika XV, zmarł w r. 1768.

Str. 145, w. 7. Nazwiska głośnych pisarzy teologicznych.

Str. 147, w. 17. Janseniści, wyznawcy surowej doktryny Jansena, biskupa z Ypern (1585—1638), zacięci przeciwnicy Jezuitów, zwanych molinistami od nazwiska jednego z ich teologów, Moliny (1535—1606).

Str. 149, w. 1. Saint-Cyr, instytut założony przez panią de Maintenon i Ludwika XIV-go, gdzie wychowywały się, na koszt królewski, córki najlepszych szlacheckich rodzin.

Str. 166, w. 13. Kwietyzm, mistyczny kierunek religijny wiodący się od św. Teresy i św. Franciszka Salezego, dążący do osiągnięcia najwyższego stopnia ekstazy przez zupełny zanik indywidualnego życia duchowego.