Dzieje wypraw krzyżowych/Trzecia wojna krzyżowa/Filip August i Ryszard Lwie Serce na wyspie Sycylii
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Dzieje wypraw krzyżowych |
| Wydawca | M. Arct |
| Data wyd. | 1905 |
| Druk | M. Arct |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Filip August i Ryszard Lwie Serce na wyspie Sycylii. W czasie, kiedy papież Grzegorz VIII ogłaszał trzecią krucyatę, król francuski Filip August prowadził wojnę z królem angielskim Henrykiem II. W owych czasach królowie angielscy mieli swoje księstwa we Francyi (Normandyę, Andegawię, Men, Akwitanię) i król angielski był jednocześnie księciem Andegaweńskim i t. d.
Za króla Henryka II tytuł księcia takiego we Francyi nosił syn jego starszy Ryszard, zwany Lwiem Sercem, z powodu swej nieustraszonej odwagi. W ten sposób Ryszard, jako jeden z książąt francuskich, był lennikiem (wasalem) Filipa Augusta. — Był on przytem zaręczony z jego siostrą, Alicyą. Ponieważ zaś żył w niezgodzie z ojcem, stanął więc po stronie króla francuskiego i przeciw własnemu ojcu wojnę prowadził. Wkrótce jednak Henryk II umarł i Ryszard sam został królem angielskim. Oskarżając się o śmierć ojca, postanowił swoje grzechy odpokutować i pójść do Ziemi Świętej.
Filip August przerwał wojnę z Anglią i wraz z Ryszardem gromadził wojsko na wyprawę; w r. 1190 wyruszyli w drogę, każdy zosobna — i zjechali się na wyspie Sycylii, w mieście Messynie. — Ponieważ była jesień, uważali wszyscy, że nie jest to pora odpowiednia do morskiej wyprawy i postanowili zaczekać do wiosny r. 1191.
Tutaj zaszły wypadki zupełnie nieprzewidziane. Świeżo umarł król Sycylii Wilhelm II, a następczynią tronu była Konstancya, jego kuzynka, zamężna za synem Fryderyka Rudobrodego, Henrykiem VI; należy o tem pamiętać, gdyż tą drogą, przez małżeństwo, Sycylia została dziedzictwem cesarzów niemieckich. Ale Wilhelm II był żonaty z Joanną, rodzoną siostrą Ryszarda. Tymczasem Joannę wtrącono do więzienia. Owóż Ryszard Lwie Serce, wzburzony tem, co zastał, żądał naprzód wypuszczenia siostry z więzienia, a następnie sobie przypisywał prawo do korony sycylijskiej. — Wieść o tych sprawach doszła cesarza niemieckiego i obudziła nienawiść do Ryszarda. Z drugiej strony, mieszkańcy Sycylii zaczęli się burzyć przeciw tym najeźdźcom i o mało co nie wybuchło powstanie, które szczęśliwie zażegnał król francuski.
Ale wkrótce rozwinął się spór między Filipem a Ryszardem. Mianowicie zerwał on swe zaręczyny z siostrą króla francuskiego Alicyą i postanowił ożenić się z księżniczką Berengarą, córką króla Nawarry. Z tego powodu król francuski oczywiście bardzo się obraził na Ryszarda i postanowił opuścić Sycylię wraz ze swojem wojskiem, zostawiając Ryszarda samemu sobie. Ryszard był to rycerz nieustraszonego męstwa, junak co się zowie, ale na nieszczęście gwałtowny, zapalczywy, kapryśny, po prostu mówiąc, awanturnik i półgłówek.
Widzieliśmy, że naprzód chciał zabrać Sycylię, jako niby swoje księstwo, potem zerwał z narzeczoną i wynalazł sobie inną pannę; potem urządzał zabawy, uczty, turnieje; potem odrazu zaczął pościć, pokutować i modlić się bez miary — i ciągle się spowiadał przed pewnym pustelnikiem, Joachimem.
Król Filip August w pierwszych dniach wiosny 1191 roku popłynął wprost do Azyi Mniejszej, a zasłyszawszy, że główne siły chrześcijańskie zgromadziły się pod fortecą nadmorską Akką Świętojańską (albo Ptolemaidą), tam też skierował okręty.
