Kronika Marcina Galla/Księga II/Porażka 600 Pomorzan wśród Mazowsza
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Kronika Marcina Galla |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Drukarnia Józefa Sikorskiego |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Tłumacz | Zygmunt Komarnicki |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI  Cały tekst |
| Indeks stron | |
Następnego lata, celem porwania zdobyczy, wpadli na Mazowsze Pomorzanie. Sprzecznie jednakże się stało, że rozumiejąc łatwém uczynienie z Mazowszan dla siebie pastwy, sami ich pastwą zostać byli zmuszeni. Jakoż w kierunkach rozlicznych, za łupem a niewolnikiem bobrując po Mazowszu i niecąc łuny na okół pożarów, wracali już do swoich siedlisk bezpiecznie i ani im na myśl nie przyszło, iż mogą być wyzwani do starcia orężnego. Aż oto, starosta ówczesny Mazowsza, imieniem Magnus[1], nagle z swą garstką Mazurów, małą liczebnie, lecz męztwem starczącą za wielość, postanowił bój stoczyć śmiertelny, z mnogą i niezliczoną w porównaniu czeredą pogan, przy czém wszechmocność swą Bóg dobroczynny okazał; albowiem, jak wieść niesie, legło wówczas z pogan więcej niż 600 na placu, łup wszelki i jeńców Mazowszanie odebrali, reszta niedobitków uciekła lub poszła w okowy. Przyczynił się do tego udziałem właściwym, pasterz tamecznej krainy, Szymon[2] który pragnąc owieczki swe z zębów wilczych wydrzeć, postępował za nimi przy odgłosie pieni żałosnych swego duchowieństwa, z infułą na głowie i w apparat kościelny przywdziany a czegoby nie dało się dokonać bronią materyalną, usiłował dostąpić bronią duchowną i modłami. A jak w prastarych czasach, synowie Izraela Amalechitów modłami Mojżesza zwyciężyli, tak w skutek modłów i błagań swego pasterza, Mazowszanie otrzymali zwycięztwo nad tłuszczą pogańską, o której mówiliśmy. Nazajutrz nawet jeszcze, dwie kobiety, zbierające poziomki po ścieżynach leśnych, i bezdrożach, nowy rodzaj odniosły zwycięztwa nad napotkanym samopas żołniérzem pomorskim, którego wyzuwszy ze zbroi, ze związanemi w tył rękami, przywiodły w obéc znajdujących się społem, starosty swego i pastérza.
- ↑ Magnus, starosta ówczesny Mazowsza. — Pod r. 1109 mówi Naruszewicz, iż „gdy Bolesław około Głogowa i Wrocławia zbijał się z Niemcami, nieukrócone barbarzyństwo wpadłszy do Mazowsza, niezmierne tam szkody poczyniło, mianowicie zaborem niewolników.“ Tenże objaśnia co do Magnusa, iż był to ów dawniéj przez Wład. Hermana oddalony gubernator albo wielkorządca Szlązka. Daty tego wypadku różne są u historyków najczęściéj nieuzasadnione.
- ↑ Szymon, pastérz tamecznej krainy. — O którym mówiliśmy w przypisie do Przedsłowia ks. 1.
