Oda VII. Do Zygmunta Leta, — zaleca milczenie i unikanie chwały
←Oda VI. Do Kw. Delliusza, — nie przykładami narodu, lecz rozumem życie nasze kierować winniśmy | Oda VII. Do Zygmunta Leta, — zaleca milczenie i unikanie chwały Poezye ks. Macieja Kazimierza Sarbiewskiego Księga czwarta Maciej Kazimierz Sarbiewski |
Oda VIII. Do Jana Libińskiego — usprawiedliwia swoją samotność→ |
Przekład: Ludwik Kondratowicz. |
Do Zygmunta Leta, — zaleca milczenie i unikanie
chwały.
Laete! quid cassis sequimur fugacem Gloriam telis? |
Lecie! pocóż w marną sławę
Celim nakształt szermierzy?
Ona dziką ma zabawę,
Uciekając, łuk mierzy.
Świergotliwa chwalców rzesza
W jednym domu nie gości:
Owdzie z prawdą fałsz pomiesza,
Tam da hasło zazdrości;
Tutaj wije gniazdo części,
Drażni serca swych dzieci;
Razem — w skrzydła zaszeleści
I do góry uleci.
Prawa chwała nie chce wrzasku,
Nie chce pochwał we tłumie;
Najgodniejszy ten oklasku,
Kto unikać go umie.
Człek w milczeniu i pokorze
Najswobodniej usiedzi,
W podejrzliwych królów dworze
I w motłochu gawiedzi.
Choćby okręt w skały niosło,
Wtedy tryumf żeglarzy,
Bo kierując mądrze wiosło,
Nic się zgoła nie zdarzy.
Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Maciej Kazimierz Sarbiewski i tłumacza: Ludwik Kondratowicz.