Oda VII. Do Zygmunta Leta, — zaleca milczenie i unikanie chwały

ODA VII.
Do Zygmunta Leta, — zaleca milczenie i unikanie
chwały.

Laete! quid cassis sequimur fugacem
Gloriam telis?


 
Lecie! pocóż w marną sławę
Celim nakształt szermierzy?
Ona dziką ma zabawę,
Uciekając, łuk mierzy.

Świergotliwa chwalców rzesza
W jednym domu nie gości:

Owdzie z prawdą fałsz pomiesza,
Tam da hasło zazdrości;

Tutaj wije gniazdo części,
Drażni serca swych dzieci;
Razem — w skrzydła zaszeleści
I do góry uleci.

Prawa chwała nie chce wrzasku,
Nie chce pochwał we tłumie;
Najgodniejszy ten oklasku,
Kto unikać go umie.

Człek w milczeniu i pokorze
Najswobodniej usiedzi,
W podejrzliwych królów dworze
I w motłochu gawiedzi.

Choćby okręt w skały niosło,
Wtedy tryumf żeglarzy,
Bo kierując mądrze wiosło,
Nic się zgoła nie zdarzy.


Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Maciej Kazimierz Sarbiewski i tłumacza: Ludwik Kondratowicz.