[197]II. W MOJEJ MAŁEJ, NIZKIEJ IZBIE...
W mojej małej, nizkiej izbie
Mam okienka dwa nieduże;
W jednem świeci szafir morza,
W drugie świt mi rzuca róże.
Od róż świtu do szafiru
Chodzą ciche oczy moje,
Kiedy w małej, nizkiej izbie
W porankowych światłach stoję.
I nabieram blasku w piersi
I nabieram tchnienia fali;
I dzień cały gra mi morze
I zorza się we mnie pali.
Lekkich ogniów i kolorów
Pełną duszę mam do zmroku;
W nocy jeszcze pod powieką
Modre iskry czuję w oku.
I przedsennem mi widzeniem
Płyną barwy, blaski, tony
Pod pułapem nizkiej izby,
Świat wpół znany, a wpół śniony.
Tła różane, tła liljowe
Przez kurzawę świecą złotą:
[198]
We florenckiem gdzieś inchiostro[1]
Fresk maluje stary Giotto...
Mur klasztorny się ukwieca
Archanielskich skrzydeł tęczą;
Poseł, lilja i niebiosa
Przed zlęknioną Panną klęczą.
Ze zydelka, z popod ściany
Wstaje w łunach Panna biała
I na piersi tuli szatkę,
Co wieczności tchem powiała.
Tak w jutrzennem zatrwożeniu
Nie wie, czy ma iść, czy zostać...
A z szarości murów świeci
Przepromienna, cicha postać.
I usypiam przy tej wizji,
I śnią mi się nizkie chaty,
A przed każdą lilje kłoni
Zwiastowania Duch skrzydlaty.
Lilje kwiecą się u progów,
Nad chatami wschodzi zorza,
Czarna ziemia w rosach szepce:
»Służebnica otom boża...«
Nagle — pęka róża[2] słońca,
Po nizinach światłem miota...
Na świątyni ludów widzę
Jakiś fresk ogromny Giotta.
[199]
I budzę się szczęścia krzykiem,
Co gdzieś bije w wieków dali,
I dzień cały gra mi morze
I jutrznia się we mnie pali.
