[88]POLAŁY SIĘ ŁZY ME CZYSTE, RZĘSISTE...
Chce mi się pisać wiersze
Jak psipsi dziecku chce się;
Słóweczko rzucam pierwsze,
Może mi coś przyniesie.
Może i inne, liczne,
Popłyną za niem ciurkiem,
Floresy kreśląc śliczne
Pod skrzętnem mojem piórkiem.
Może wytrysną ze mnie
W obrazków dziwnych rządek,
Po którebym daremnie
Wysłał mój rozsądek.
Zawszeć to duszy zdrowiej —
I, choć nań szemrzą różni,
Lżej iść jest pielgrzymowi
Gdy w drodze się wypróżni...
[89]
Ach, tak, pielgrzymem jestem
Depcącym po asfalcie,
Co utrudzonym gestem
Kuli się w swojem palcie;
Wśród ulic pokręcenia
Błądzę po mieście obcem,
Brnę poprzez mgły wspomnienia,
Gdym żył tu młodym chłopcem.
Błądzę wśród mar tysiąca
Co pędem mkną i giną,
Jak filma nietrzęsąca
W Elektro-bio-kino...
Patrzę w niknące szlaki,
Uśmiecham się do środka,
A każdy uśmiech taki
To jakby jedna zwrotka.
Patrzę w mych lat dojrzałych,
W „przeszłość spowitą mgłami”
I z oczu posmutniałych
Ach, psipsi robię łzami...
W Paryżu, w marcu 1912 r.
