Strona:Juljusz Verne - Dwaj Frontignacy.djvu/230

Roquamor.

(uradowany) Zatem tyś była na dworcu? o! kochana żono! (do Frontignaca) Wybacz przyjacielu... Marcandier mię namówił — podsuwając myśli...

Frontignac.

Nie gniewam się wcale.

Carbonnel.

Ależ oni — gdzież są oni! —

Antonia.

(otwierając drzwi z lewej) Oto są.

Scena 13.

Ciż sami — Marya — Sebastjan.

(Marya bardzo czerwona — oparta na ramieniu Sebastjana — wchodząc stoją zawstydzeni)

(krótka pauza)