Strona:Współczesni poeci polscy.djvu/108: Różnice pomiędzy wersjami

(Brak różnic)

Wersja z 22:55, 22 cze 2016

Ta strona została przepisana.

sobienia liryk, rychło się znużył snuciem pomysłów, które z natury swej epiczny miały charakter. Mamy tedy trzy tylko części Snu grobów, luźnie ze sobą związane, powstałe nie odrazu, lecz w pewnych odstępach czasu. Pierwsza część napisana była w Neapolu 8 stycznia 1865 roku, druga 7 lutego, a trzecia, nosząca obecnie nazwę „Epilogu“ dopiero w połowie r. 1867. Nastrój i formę wierszową wziął nasz poeta od Dantego Boskiej Komedyi, w której rozczytywał się z lubością we Włoszech, a nawet jedną pieśń przetłomaczył przepysznemi tercynami.
Poeta dostaje się „w posępną nocy krainę“, gdzie „zamarłej pustyni milczenie“ zdało się w nim łamać prawa życia; czuł się on tutaj upiorem, „myślą pogrobową skonań“, a wkoło niego „nic - jedno, wielkie, uroczyste, co się nie błyska nawet i nie chmurzy“. Z utęsknieniem przypominał sobie naówczas te chwile urocze, „gdy tęcze grały nad życia obłokiem“, gdy w niemowlęcej „świętości“ poił się czystemi wrażeniami, jakich mu dostarczało otoczenie:

Gaje i chaty! jasne zdrojowiska!
Zielone łąki, wysmukłe topole,
I na rozstajnych drogach wśród urwiska
Omszone krzyże w cierniach! was pacholę
Widziałem w tęczy migającej rąbku,
A dziś was widzę strojne w aureolę.