Strona:Współczesni poeci polscy.djvu/119: Różnice pomiędzy wersjami

(Brak różnic)

Wersja z 16:45, 13 lip 2016

Ta strona została przepisana.

po niejakim czasie znalazł jej odpowiedź, gdy usłyszał w kościele jej zapowiedź. „Scherzo“ najbardziej przypomina manierę Heinego. Siedzi smutny Janek, bo do lubej wysłał liścik, a nie otrzymał odpisu, ani żadnej oznaki życia. Wtem wyszedł księżyc z gospody niebieskiej, zrumienione miał lica i nabrzękłe oczy, podpił widać sobie, tacza się wśród drogi i chce się brać do gwiazd, które przed nim jako przed staruchem uciekają. Smutny Janek ujrzawszy go, przyzywa do siebie, zaprasza na fotel, by sobie odpoczął. Księżyc jakby przeczuwał, skąd go ta uprzejmość spotyka, bo oburkliwie narzeka na swój obowiązek przyświecania swą latarką wszystkim, co chcą romansować, i przysłuchiwania się wciąż tym samym uniesieniom i klątwom:

Każdy myśli z tych młodzików
Że on tylko jeden
Pełną piersią wykrzykników
Odkrył nowy eden — —.
Gdy go zdradzi ładne dziecię,
Wtedy znowu mniema,
Że na całym bożym świecie
Nieszczęśliwszych niema.

Smutny Janek przerywa gderliwemu staruszkowi i odmalowawszy mu swoją miłość czystą i bezinteresowną, prosi go tylko, by mu powiedział, co porabia jego miła, obiecując za tę wieść oddać wszystko, co posiada. Księżyc