Strona:Współczesni poeci polscy.djvu/120

szczwany w takich sprawach, odpowiada mu z ironią:
 Jesteś hojny, bo posiadasz mało; ale mniejsza o to, dam ci wieść o twej ukochanej; list twój doszedł do niej, lecz ona miała już innego powiernika, wydobyła twe pismo i poszeptawszy coś do ucha siedzącemu obok młodzieńcowi, podarła je z uśmiechem. „O niegodna! o zdradliwa!“ zawołał Janek z gniewem — „tak mnie zwieść szkaradnie. — Co mi z tego, że jest żywa... A niechaj przepadnie!...“ Księżyc się zaśmiał, ramionami wzruszył, słysząc tę furyę miłosną, która go nudziła, a gdy go Janek chciał przytrzymać za kożuszek, aby swe żale przed nim wylać, on w mig mu się wysunął, zostawiając tylko „lisią czapkę“.
 Wiersz „Szumi w gaju brzezina“ objaśnia i niejako usprawiedliwia nawet tę zmienność uczuć zestawieniem jej z odpowiedniem zjawiskiem przyrody. Szumi brzoza na wiosnę, wzdycha dziewczyna po miłym; w zimie brzoza liści się pozbywszy, już szumieć nie może; dziewczyna zaś wspominając o lubym smutnemi oczyma zacznie szukać... drugiego. W wierszu zaś „Ty czekaj mnie“ sam już kochanek upoważnia lubą, by poszła za mąż, gdy się jej sposobność zdarzy, bo jej to skróci czekanie; on zaś ze swej strony obiecuje powrócić, chociażby z grobu powstać miał... jeżeli mu tylko pozwolą.