Strona:William Yeats-Opowiadania.djvu/126: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

@@ Status strony / Status strony @@
-Przepisana
+Skorygowana
@@ Treść strony (podlegająca transkluzji): / Treść strony (podlegająca transkluzji): @@
@@ Linia 1: / Linia 1: @@
-trzepotało, jak ptaszyna w sidłach z włókien srebrzystych.<br />
+trzepotało, jak ptaszyna w sidłach z włókien srebrzystych.<br>
-{{tab}}Potem inna zabrała głos:<br />
+{{tab}}Potem inna zabrała głos:<br>
-{{tab}}— Siostrzyce, poznałam go, gdyż serce jego śpiewało, jak ptaszę, co jest szczęśliwe w klatce srebrzystej.<br />
+{{tab}}— Siostrzyce, poznałam go, gdyż serce jego śpiewało, jak ptaszę, co jest szczęśliwe w klatce srebrzystej.<br>
-{{tab}}Potem zaśpiewały wszystkie społem, a te, co były najbliżej, chybotały kołyskę długiemi, pomarszczonemi palcami; głosy ich były jużto wdzięczne i pieszczotliwe, jużto niby hucząca w boru wichura. Oto słowa ich pieśni:<br />
+{{tab}}Potem zaśpiewały wszystkie społem, a te, co były najbliżej, chybotały kołyskę długiemi, pomarszczonemi palcami; głosy ich były jużto wdzięczne i pieszczotliwe, jużto niby hucząca w boru wichura. Oto słowa ich pieśni:<br>
 <poem>
-Uchodzi z myśli, co uszło z przed źrenic!
+Uchodzi z myśli, co uszło z przed źrenic! Już dawno ludzie — męże czy niewiasty — O ciężkiej woli, lecz głowie pierzastej, Zabrali placki nam z ofiarnych pszenic, Zabrali nasze ołtarze kamienne...
+Jeno grad, deszcz, grom i serca z czerwieni, Którą moc nasza w siwiznę przemieni — Póki czas płynie, zostają niezmienne...
-Już dawno ludzie — męże czy niewiasty —
-O ciężkiej woli, lecz głowie pierzastej,
-Zabrali placki nam z ofiarnych pszenic,
-Zabrali nasze ołtarze kamienne...
-Jeno grad, deszcz, grom i serca z czerwieni,
-Którą moc nasza w siwiznę przemieni —
-Póki czas płynie, zostają niezmienne...
 </poem>
-{{tab}}Gdy śpiew ucichł, starucha, co przemawiała przódziej, rzekła:<br />
+{{tab}}Gdy śpiew ucichł, starucha, co przemawiała przódziej, rzekła:<br>
-{{tab}}— Już nic tu nie mamy do roboty, jak tylko zmieszać kroplę naszej krwi z jego krwią.<br />
+{{tab}}— Już nic tu nie mamy do roboty, jak tylko zmieszać kroplę naszej krwi z jego krwią.<br>
 {{tab}}Zadrasnęła się w ramię ostrym koniuszkiem wrzeciona, które na jej rozkaz przyniosła mamka, upuściła kroplę krwi, sinej jak mgła, na wargi niemowlęcia i przepadła w ciemności. Wtedy i {{pp|po|zostałe}}