49 478
edycji
Strona:William Yeats-Opowiadania.djvu/126: Różnice pomiędzy wersjami
→Skorygowana
(Pywikibot touch edit) |
|||
| Status strony | Status strony | ||
| - | + | Skorygowana | |
| Treść strony (załączany fragment): | Treść strony (załączany fragment): | ||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | trzepotało, jak ptaszyna w sidłach z włókien srebrzystych.<br |
+ | trzepotało, jak ptaszyna w sidłach z włókien srebrzystych.<br> |
| − | {{tab}}Potem inna zabrała głos:<br |
+ | {{tab}}Potem inna zabrała głos:<br> |
| − | {{tab}}— Siostrzyce, poznałam go, gdyż serce jego śpiewało, jak ptaszę, co jest szczęśliwe w klatce srebrzystej.<br |
+ | {{tab}}— Siostrzyce, poznałam go, gdyż serce jego śpiewało, jak ptaszę, co jest szczęśliwe w klatce srebrzystej.<br> |
| − | {{tab}}Potem zaśpiewały wszystkie społem, a te, co były najbliżej, chybotały kołyskę długiemi, pomarszczonemi palcami; głosy ich były jużto wdzięczne i pieszczotliwe, jużto niby hucząca w boru wichura. Oto słowa ich pieśni:<br |
+ | {{tab}}Potem zaśpiewały wszystkie społem, a te, co były najbliżej, chybotały kołyskę długiemi, pomarszczonemi palcami; głosy ich były jużto wdzięczne i pieszczotliwe, jużto niby hucząca w boru wichura. Oto słowa ich pieśni:<br> |
<poem> |
<poem> |
||
| − | Uchodzi z myśli, co uszło z przed źrenic! |
+ | Uchodzi z myśli, co uszło z przed źrenic! Już dawno ludzie — męże czy niewiasty — O ciężkiej woli, lecz głowie pierzastej, Zabrali placki nam z ofiarnych pszenic, Zabrali nasze ołtarze kamienne... |
| + | Jeno grad, deszcz, grom i serca z czerwieni, Którą moc nasza w siwiznę przemieni — Póki czas płynie, zostają niezmienne... |
||
| − | Już dawno ludzie — męże czy niewiasty — |
||
| − | O ciężkiej woli, lecz głowie pierzastej, |
||
| − | Zabrali placki nam z ofiarnych pszenic, |
||
| − | Zabrali nasze ołtarze kamienne... |
||
| − | Jeno grad, deszcz, grom i serca z czerwieni, |
||
| − | Którą moc nasza w siwiznę przemieni — |
||
| − | Póki czas płynie, zostają niezmienne... |
||
</poem> |
</poem> |
||
| − | {{tab}}Gdy śpiew ucichł, starucha, co przemawiała przódziej, rzekła:<br |
+ | {{tab}}Gdy śpiew ucichł, starucha, co przemawiała przódziej, rzekła:<br> |
| − | {{tab}}— Już nic tu nie mamy do roboty, jak tylko zmieszać kroplę naszej krwi z jego krwią.<br |
+ | {{tab}}— Już nic tu nie mamy do roboty, jak tylko zmieszać kroplę naszej krwi z jego krwią.<br> |
{{tab}}Zadrasnęła się w ramię ostrym koniuszkiem wrzeciona, które na jej rozkaz przyniosła mamka, upuściła kroplę krwi, sinej jak mgła, na wargi niemowlęcia i przepadła w ciemności. Wtedy i {{pp|po|zostałe}} |
{{tab}}Zadrasnęła się w ramię ostrym koniuszkiem wrzeciona, które na jej rozkaz przyniosła mamka, upuściła kroplę krwi, sinej jak mgła, na wargi niemowlęcia i przepadła w ciemności. Wtedy i {{pp|po|zostałe}} |
||