Strona:Molier-Dzieła (tłum. Boy) tom I.djvu/260

Wtrąci w nędzę i hańbę mą całą rodzinę;

To znów o tego syna życie tak kosztowne

Przechodzą bezustanku troski niewymowne;

Ilekroć w dom powracam, cały trwogą dyszę,

Ze w progu straszną jakąś wiadomość usłyszę:

„Jakto! nie wiesz? więc mężnie znieś losów udrękę;

Syn twój ma złą gorączkę, złamał nogę, rękę“...

Słowem, z lada przyczyny, bezustanku prawie,

W zgryzocie, w utrapieniu nędzne, życie trawię.

Och, tak...

SCENA SIÓDMA.
ALBERT, METAFRAST.

 METAFRAST: Mandatum tuum curo diligenter.

 ALBERT:

Mistrzu, chciałem...

 METAFRAST: Mistrz, znaczy dosłownie: magis ter,

To jest: trzy razy większy.

 ALBERT Niech mnie piorun spali,

Jeślim to wiedział, ale dobrze, mówmy dalej.

Mistrzu...

 METAFRAST:

 Bądź łaskaw mówić.

 ALBERT: Chcę być tak łaskawy,

Lecz ty bądź łaskaw wciąż mi nie przerywać sprawy.

Zatem, raz jeszcze, mistrzu (to już po raz trzeci),

Chodzi o mego syna; wiesz, że jest mi z dzieci

Najdroższy, i żem w pieczy miał go zawsze szczerej.

 METAFRAST:

Bardzo słusznie: filio non potest praeferri

Nisi filius.

 ALBERT: Mistrzu, nie chcą być niegrzeczny,

Lecz ten żargon wydaje mi się dość zbyteczny.

Wiem, żeś wielki łacinnik i doktór nielada,

Wierzą chętnie każdemu kto mi to powiada,