Strona:Molier-Dzieła (tłum. Boy) tom I.djvu/264

 ALBERT:

Cierpliwość moja...

 METAFRAST: Jakto! pan wciąż mielesz swoje?

Jeszcze nie? Ha! per Jovem! w miejscu nie ustoję.

 ALBERT:

Nie zacząłem...

 METAFRAST:

 Co, jeszcze? ileż tu gadania!

Czyż nie pozwolisz wtrącić mi jednego zdania?

 ALBERT na stronie:

Zwarjuję.

 METAFRAST:

 Znów zaczynasz? Ech! tego nie lubię!

Błagam cię, jedno słówko niechajże choć wściubię.

Głupiec, co nic nie mówi, niczem się nie różni

Od milczącego mędrca.

 ALBERT odchodząc: Zaczekaj, a dłużni

Nie będziem sobie.

SCENA ÓSMA

METAFRAST sam:

 Glossą niezwykle udaną

Określił to filozof: „Mów, by cię poznano“

Zatem, jeśli mówienia moc mi jest wydarta,

Cóż ludzka ma istota cała będzie warta,

Gdy w esencji z bydlęciem zrównaną zostanie?

Na tydzień cały w głowie mam pewne strzykanie

O, jak ja nienawidzę tych wielkich pyskaczy!

Ha, jeśli uczonego słuchać nikt nie raczy,

Jeśli się żąda, aby stał z gębą zamkniętą,

Całą świata hierarchję trza obalić świętą:

Trzeba, ażeby lisów mogły dusić kury,

Aby dzieci na starców fukać mogły z góry,

Aby wilka ścigało jagniątko spokojne,

By warjat pisał prawa, baby szły na wojnę,