Strona:Molier-Dzieła (tłum. Boy) tom I.djvu/266

AKT TRZECI.

SCENA PIERWSZA.
MASKARYL sam:

Czasem wygrywa, kto się na wszystko odważy,

I w lichej sprawie trzeba kręcić jak się zdarzy.

Dla mnie, którego język, nazbyt niedyskretny,

Skórę moją umieścił w pozycji dość szpetnej,

Jedynym środkiem było pchać dalej tę sprawę,

I odkryć przed staruszkiem calutką zabawę.

Jego syn (niby pan mój), to gorąca pała:

Gdyby kiedy mógł zgadnąć, jak rzecz się wydała,

Bałbym się, Maskarylku, o twą biedną szyję!

W ten sposób, nim się moje gadulstwo odkryje,

Może jakąś odmianę ześle dopust boży,

I rzecz między ojcami sama się ułoży.

W tym też celu przychodzę, by zapuścić wędkę

I ściągnąć go na małą z mym starym gawędkę!

Puka do drzwi Alberta

SCENA DRUGA.
ALBERT, MASKARYL.

 ALBERT: Kto puka:

 MASKARYL: Swój, przyjaciel.

 ALBERT: Ho, ho! możnaż wiedzieć,

Co cię sprowadza?

 MASKARYL: Chciałem ci, panie, powiedzieć

Dzień dobry.

 ALBERT: A, doprawdy, zbyt jesteś gorliwy.

Dzień dobry ci, dziękuję. Odchodzi.