Strona:Molier-Dzieła (tłum. Boy) tom I.djvu/271

 ALBERT: Hę, co mówisz o błędzie i o córce mojej?

 POLIDOR:

Mniejsza więc, niech już rzecz ta nas nie niepokoi.

Przyznam chętnie, że syn mój zawinił w tej sprawie;

Przyznam nawet, gdy żądasz (jesteś w pełnem prawie),

Że on tu jeden winę za czyn ten ponosi;

Że córka twoja cnotę zbyt wysoko nosi,

Aby postąpić w sposób z honorem tak sprzeczny,

Gdyby jej uwodziciel nie skłonił wszeteczny;

Że ten zdrajca nadużył niewinności świętej,

I miałbyś prawo bardziej w duszy być zawzięty.

Lecz już się stało; gdy więc, wspólnem naszem zdaniem,

Szczęśliwem się skończyło wszystko pojednaniem,

Nie swarzmy się już dłużej, a owe nieczyste

Sprawki niechaj uświęcą związki uroczyste.

 ALBERT na stronie:

Co za omyłka, Boże! i cóż za nowina!

Jedna troska się kończy, a druga zaczyna;

W mem pomięszaniu nie wiem, jak tę rzecz prowadzić,

A jeśli powiem słowo, obawiam się zdradzić.

 POLIDOR:

O czem myślisz, Albercie?

 ALBERT: Ja? tak, to i owo;

Lecz proszę, dajmy pokój teraz z tą rozmową:

Słabo mi się zrobiło, zostawić cię muszę.

SCENA PIĄTA.
POLIDOR sam:

Rozumiem, jaki ciężar gnębi jego duszę.

Chociaż rozsądek jego skłania się do zgody,

Zbyt głębokie ma w sercu do żalu powody;

Obraz zniewagi nosi wciąż w myślach, i woli

Ukryć samotnie ranę, co jeszcze go boli.

Współczuję z jego hańbą, żal mi go najszczerzej;

Niechże się to cierpienie pomału odleży: