Strona:Molier-Dzieła (tłum. Boy) tom I.djvu/275

W mej duszy wątpliwości; i, w tej dziwnej sprawie,

Zbyt łatwom pofolgował snać pierwszej obawie.

Łucja twierdzi, że wszystko to wymysł bezczelny,

I broni niewinności swej w sposób tak dzielny...

Hej! słysz ty, czy to twoje zuchwalstwo się waży

Córki mej cześć ofiarą czynić swej potwarzy?

 MASKARYL:

Mości Albercie, noś się tu nieco łagodniej,

I nie czyń swego zięcia winnym takiej zbrodni.

 ALBERT: Jakto zięcia, hultaju? Możnaby cię o to

Posądzić, żeś kierował tą całą robotą,

I że plan ów się w twojej wylągł mózgownicy.

 MASKARYL:

Gdzież tu powód, by krzyki robić na ulicy?

 ALBERT:

Więc godzi się zniesławiać dziewczynę uczciwą,

By z hańby mego domu zebrać sobie żniwo?

 MASKARYL:

Wszak on gotów jest spełnić wszystkie twe żądania.

 ALBERT: Jedno mam tylko: aby zaprzestał udania.

Jeśli dla mojej córki miał jakoweś chęci,

Czemuż uczciwie tego nie powie, lecz kręci?

Mógł do jej serca z prośbą udać się otwarcie;

Mógł jawnie chęci swoje postawić na karcie,

A nie szukać pomocy w potwarzy tak niskiej,

Czci dziewczęcej ukryte zadając pociski.

 MASKARYL:

Jakto? niby że Łucji nie łączą najsłodsze

Ogniwa z moim panem?

 ALBERT: I nie złączą, łotrze!

 MASKARYL:

Powoli! A gdy prawdą jest to, co się stało,

Czy zechcesz zgodą swoją rzecz uświęcić całą?

 ALBERT:

A jeśli nie jest prawda, chcesz, bym, bez litości,

Za twe podłe oszczerstwo nadłamał ci kości?