Strona:Upominek. Książka zbiorowa na cześć Elizy Orzeszkowej (1866-1891).pdf/547: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

następna edycja →

@@ Status strony / Status strony @@
-Przepisana
+Skorygowana
@@ Treść strony (podlegająca transkluzji): / Treść strony (podlegająca transkluzji): @@
@@ Linia 3: / Linia 3: @@
 {{---|40}}
 [[Plik:Maria Szeliga.jpg|left|140px]]<br>
-{{f*|w=200%|J}}uż zdała słysząc jego kroki na wschodach, ciężkie, niepewne, i głos ochrypły, nucący jakąś piosenkę pijacką, poznała grozę nowego nieszczęścia.<br>
+{{f*|w=200%|J}}uż zdala słysząc jego kroki na wschodach, ciężkie, niepewne, i głos ochrypły, nucący jakąś piosenkę pijacką, poznała grozę nowego nieszczęścia.<br>
 {{tab}}Karol wracał z szynku, gdzie zapewne aż do ostatniego centyma strwonił całotygodniowy zarobek. Dreszcz przebiegł nieszczęśliwą; instynktownie obejrzała się na dwoje starszych dzieci, śpiących w łóżeczku: najmłodsze niemowlę śpiesznie do kołyski złożyła i stojąc na środku izdebki, o stół oparta, wybladła, przygnębiona, czekała.<br>
 {{tab}}Drzwi się otwarły z trzaskiem. Karol, z miną butną, z czapką z czoła zsuniętą, z rękami w kieszeniach, wołał już od progu:<br>
@@ Linia 13: / Linia 13: @@
 {{tab}}— A ''to'', rzekł, wskazując na obrączkę złotą na jej palcu.<br>
 {{tab}}— To... powtórzyła, nie rozumiejąc.<br>
-{{tab}}— No tak, ''to''. W eź i zastaw, albo sprzedaj, ale daj mi jeść, bom głodny. Tylko żwawo!<br>
+{{tab}}— No tak, ''to''. Weź i zastaw, albo sprzedaj, ale daj mi jeść, bom głodny. Tylko żwawo!<br>
 {{tab}}— Niedoczekanie twoje! — krzyknęła kobieta, wyrywając rękę. — Prawda, żeś nędznik ostatni i bodajem była skonała, zanim ten ślubny pierścień na palec mi włożono. Ale teraz już trudno; zastawiać go, ani sprzedawać nie będę. — choćby dla oka ludzkiego.<br>
 {{tab}}— Co? ty mnie, mężowi, będziesz opór stawiała? — wrzasnął pijak rozwścieczony, — za mną racja, za mną prawo! Jeszczeby tego brakowało, żeby nas baby za łeb wodziły! Daj zaraz, bo jak nie...<br>