Strona:Emil Zegadłowicz - Z pod młyńskich kamieni.djvu/260

 Właśnie weszły dzieci.
 — cóż zaś kcecie — zazrzędziła — i uśmiechnęła się przyjaźnie zmarszczkami rozbiegłemi.
 — kce się wody napić — pogwaruje Mikołaj.
 Zęby z bólu zaciska.
 — to se weś — hań jes kwaterka blasano, a woda, wiadomo, w becce —
 — jakosi mnie, wiecie, boli —.
 Użala się i w pomoc pewną wierzy.
 — ka? —
 — hawoj —
 — w dołku? —
 — no! —
 — pewnie cie kto urzek — ckoj — zarosinek spenetrujemy —
 Odłożyła worek — wbiła przezornie igłę w wór, żeby się nie wysmuknęła — jak już raz taka spadnie, choćby i wielgaśna — „to ślus“ — szukaj wiatra w polu; możesz do jutra szukać, albo i do pojutrza —
 Podeszła w stronę pieca — nabrała wody do garnka i rzuciła w nią węgiel z polepy i zuchelek chleba.
 Patrzy — pilnie patrzy —
 Co też wypłynie?
 Jak węgiel to babski urok!
 Jak chleb — chłopski!
 A wedle tego potem zabieg trza uczynić odpowiedni.
 Patrzy tedy.
 Jakoś nic.