Strona:Molier-Dzieła (tłum. Boy) tom I.djvu/291

Lecz kto kocha nawzajem, pewniutkiem jest zato,

Że mniej łatwo się godzi z miłości utratą.

 ŁUCJA:

Sama zazdrość nie umie być tyle zuchwałą.

 ERAST: Szczera miłość wybacza urazę tak małą.

 ŁUCJA:

Nie, Eraście, w prawdziwość twych uczuć nie wierzę.

 ERAST:

Nie, Łucjo, ty mnie nigdy nie kochałaś szczerze.

 ŁUCJA:

Nie sądzę, by pan o to troszczył się zbyt wiele.

I lepiejby mi było, tak mogę rzec śmiele,

Gdybym... Lecz dłużej o tem rozmawiać zbytecznie:

Co myślę, tajemnicą niech zostanie wiecznie.

 ERAST: Dlaczego?

 ŁUCJA: No, dlatego, że zrywamy z sobą;

Więc pocóż cię zaprzątać dłużej mą osobą.

 ERAST: Zrywamy?

 ŁUCJA: No, zrywamy; czyż już się nie stało?

 ERAST: Jak widzę, pani cieszy się z tego niemało?

 ŁUCJA:

Jak i pan.

 ERAST: Jak ja?

 ŁUCJA; Pewnie: wszakże się nie godzi

Okazać, że o czyjąś stratę zbyt nam chodzi.

 ERAST:

Ależ, okrutna, przecież to z własnej twej woli...

 ŁUCJA:

Ja? wcale; to pan rzeczy popchnął na tę kolej...

 ERAST:

Ja? Jam myślał, że pani uciechę tem sprawię.

 ŁUCJA: Nie: siebie tylko miałeś na oku w tej sprawię.

 ERAST:

Jednak, gdyby me serce znowu z dawną siłą,

Choć zranione, za więzy swemi zatęskniło?