Strona:Chimera 1907 z. 28-30.djvu/376: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Anagram16 (dyskusja | edycje)
-
 
Status stronyStatus strony
-
Przepisana
+
Skorygowana
Nagłówek (noinclude):Nagłówek (noinclude):
Linia 1: Linia 1:
{{Numeracja stron|''GIOSUÈ CARDUCCI''||''363''}}
Treść strony (podlegająca transkluzji):Treść strony (podlegająca transkluzji):
Linia 1: Linia 1:
<poem>
<poem>
Skoro zdaleka pył biegu naszego spostrzegą,
Skoro zdaleka pył biegu naszego spostrzegą,
W łuk karki gną nędzne, stal gryzą munsztuka twardego
W łuk karki gną nędzne, stal gryzą munsztuka twardego
:::::::I — zda się — rżą nam: — Stój! —
{{tab|200}}I — zda się — rżą nam: — Stój! —
Klacz, co drożyną się wlecze od kurzu zbielałą,
Klacz, co drożyną się wlecze od kurzu zbielałą,
W czapraku, rzemieniach, kryjących kościste jej ciało,
W czapraku, rzemieniach, kryjących kościste jej ciało,
:::::::Krok powstrzymuje swój.
{{tab|200}}Krok powstrzymuje swój.


I, wspominając wiek młody, stadniny tętenty,
I, wspominając wiek młody, stadniny tętenty,
Stajenkę swą ciepłą, żłób pełny, karm’ z łąki nietkniętej,
Stajenkę swą ciepłą, żłób pełny, karm’ z łąki nietkniętej,
:::::::Ze zgrozą widzi nas.
{{tab|200}}Ze zgrozą widzi nas.
A my — za widmem miłości nieznanej — przez słońca,
A my — za widmem miłości nieznanej — przez słońca,
Przez gwiazdy, etery — rycerze zaklęci — bez końca
Przez gwiazdy, etery — rycerze zaklęci — bez końca
:::::::Przez przestrzeń gnamy, czas.
{{tab|200}}Przez przestrzeń gnamy, czas.


Naprzód, hej naprzód, burzliwy rumaku, mój druhu!
Naprzód, hej naprzód, burzliwy rumaku, mój druhu!
Czy widzisz, paryjską białością na wzgórz tam łańcuchu
Czy widzisz, paryjską białością na wzgórz tam łańcuchu
:::::::Jak stary błyska chram?
{{tab|200}}Jak stary błyska chram?
Widzisz, jak tam Andżeliki zasłona złotawą
Widzisz, jak tam Andżeliki zasłona złotawą
Na niebie lśni chmurką? — O, witaj nam, sławo,
Na niebie lśni chmurką? — O, witaj nam, sławo,
:::::::Wolności, witaj nam!
{{tab|200}}Wolności, witaj nam!
</poem>
{{c|''II.''}}
<br>
W pierwszych mych latach, o sławo, już w serca głębinach mi wzrosła,
{{c|''II.''|po=20px}}
W dumnem, wyniosłem milczeniu, i miłość ku tobie wyniosła!
<poem>
W laurów posępnej ozdobie wspaniały wysokich rząd czół
W pierwszych mych latach, o sławo, już w serca głębinach mi wzrosła,
Z zimnych marmurów rozpalił mi w łonie rażący blask złoty —
W dumnem, wyniosłem milczeniu, i miłość ku tobie wyniosła!
I porzuciłem maj wonny, i dziewcząt tańczących pustoty,
W laurów posępnej ozdobie wspaniały wysokich rząd czół
Z zimnych marmurów rozpalił mi w łonie rażący blask złoty —
I porzuciłem maj wonny, i dziewcząt tańczących pustoty,
I ich ramiona śnieżyste, po których włos płowy się snuł.
I ich ramiona śnieżyste, po których włos płowy się snuł.


Wszystko, co w tedy tak łatwo młodzieńcze dawały mi lata,
Wszystko, co w tedy tak łatwo młodzieńcze dawały mi lata,
Wszystko oddałem z zapałem za łzawy uragan trosk świata,
Wszystko oddałem z zapałem za łzawy uragan trosk świata,
Za uściśnienie powietrzne przyszłości niepewnej mdłych mar.
Za uściśnienie powietrzne przyszłości niepewnej mdłych mar.
O, ty, olbrzymi posągu bronzowy nad skałą spiętrzoną,
O, ty, olbrzymi posągu bronzowy nad skałą spiętrzoną,
Wielcy snadź tylko dosięgną stóp twoich, na zimne twe łono
Wielcy snadź tylko dosięgną stóp twoich, na zimne twe łono
Złożą, znużeni, skroń zimną i życia już gorzki im dar.
Złożą, znużeni, skroń zimną i życia już gorzki im dar.


Dziksze wszak, grzmiące porywy miłości i gniewu ludzkiego
Dziksze wszak, grzmiące porywy miłości i gniewu ludzkiego
W serca głębinie zażegły mi dwie te ostatnie, co strzegą
W serca głębinie zażegły mi dwie te ostatnie, co strzegą
Świata, boginie: swoboda i słuszność — płomiennym swym tchem;
Świata, boginie: swoboda i słuszność — płomiennym swym tchem;
Śniłem, żem wieszczem-prorokiem er nowych italskiej krainy,
Śniłem, żem wieszczem-prorokiem er nowych italskiej krainy,
</poem>
</poem>