Strona:Chimera 1907 z. 28-30.djvu/377: Różnice pomiędzy wersjami

Strof mych, że w niebo aż grzmocą, jak miecze, płomienne drużyny,

Że uskrzydlone — jak pożar — po wszystkie granice mkną ziem.

Ach, lecz przy muskułach twardych czem mogą skrzydlate być rymy?

Z mieczem żelaznym w prawicy, jak burza, przez wrzawę i dymy

Rzuca się, tygrys szlachetny, w namiętny szał walk Desmoulins:

Gruz wnet — z Bastylii! A dalej, tam turze ot ramię Dantona

Śmie, o respubliko, tłuszczy narodów, co czeka spragniona,

Nagie okazać, o niepokalana, bez szat łono twe!

Dla nas daremne walk rzuty. Ty padłeś, o drogi Mameli,

Z modrą źrenicą utkwioną gdzieś w niebios rozwartej topieli,

Padłeś mi, druhu, od hymnów natchnionych w bój biegnąc; jak kwiat

W duszy ci śmiała się wiara młodzieńcza, gdy piękną swą głowę

Mrąc pochyliłeś na piersi w omdleniu, a trójkolorowe

Wiały chorągwie i Rzymu cień gwiezdny na czoło ci padł;

Lecz, zanim dusza ci z ciała uciekła, nad zbladłe twe czoło

Święta respublika ramię potężne ściągnęła, wokoło

Władzę objąwszy od słońca zachodu do Romula wzgórz! —

Ja zaś tyrana i raba wkrąg widzę, ofiarę i kata,

Czuję, nad głową jak lotnie pierzchliwe uchodzą mi lata:

— Co on tam śpiewa — szept słyszę — posępny ów złudzeń swych stróż?

Śpiewa i do snu kołysze żałosne widziadła swych marzeń,

Nie wie, co wstrząsa dziś światem, i nie dba o zmianę wydarzeń.

— Słuchaj mię, ludu Italii, coś życiem jest wszystkich mych dum,

Słuchaj mię, stary tytanie z zamarłą już dawnych lat sławą!

I w pogrzebowe me wiersze ustroił puhary swe tłum!

{{c|''III.''}}

Naprzód, hej, naprzód śpiesz, hymnów skrzydlaty rumaku!

W niepamięć los puszczę — na jazdy szalonej twej szlaku —

:::::::I dni posępnych ciąg.

Pomnisz, mój piękny biegunie, jak pierwsze twe skoki

Sokoły radośnie witały, wzlatując w obłoki,

:::::::Jak bawół ryczał z łąk?

Pomnisz te nagie wybrzeża toskańskich wód toni,