Strona:Chimera 1907 z. 28-30.djvu/383: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

następna edycja →

@@ Status strony / Status strony @@
-Przepisana
+Skorygowana
@@ Nagłówek (noinclude): / Nagłówek (noinclude): @@
@@ Linia 1: / Linia 1: @@
+{{Numeracja stron|''370''||''CHIMERA''}}
@@ Treść strony (podlegająca transkluzji): / Treść strony (podlegająca transkluzji): @@
@@ Linia 1: / Linia 1: @@
+<section begin="s383g"/><poem>
-<poem>
 Rany odyńca, co krwią broczy ziemię, —
 Niż gdy w złośliwej satyrze zatrącę
 Nędzne pismaków i świętoszków plemię!
 </poem><br>
+<br><br><section end="s383g"/>
+<section begin="s383s"/>{{c|WÓŁ.|po=20px}}
+<poem>
+Kocham cię, dobry wole; ty wlewasz mi w łono
+Błogi spokój, uczucie potęgi pogodnej,
+Czy to stoisz poważnie, jak posąg, z wpatrzoną
+Źrenicą w niezmierzony pas pól wolny, płodny,
+Czy też w jarzmie, pług ciągnąc, z głową pochyloną
-{{c|WÓŁ.}}
+Idziesz, miarkując krok swój z krokiem człeka zgodny:
-<poem>
+On pogania cię, kłuje, — czemu cię skarcono,
-Kocham cię, dobry wole; ty wlewasz mi w łono
+Zdajesz się pytać, wzrok nań zwracając łagodny.
-Błogi spokój, uczucie potęgi pogodnej,
-Czy to stoisz poważnie, jak posąg, z wpatrzoną
-Źrenicą w niezmierzony pas pól wolny, płodny,
+Z wilgotnych, czarnych nozdrzy twych, smugą w przezroczu
-Czy też w jarzmie, pług ciągnąc, z głową pochyloną
+Widzialną, płynie oddech; jako pieśń wesoła,
-Idziesz, miarkując krok swój z krokiem człeka zgodny:
+Przeciągłe ryki w jasnem powietrzu gdzieś giną;
-On pogania cię, kłuje, — czemu cię skarcono,
-Zdajesz się pytać, wzrok nań zwracając łagodny.
+A w słodyczy poważnych, błękitnych twych oczu
-Z wilgotnych, czarnych nozdrzy twych, smugą w przezroczu
+Zwierciedli się ta wielka cisza, co dokoła
-Widzialną, płynie oddech; jako pieśń wesoła,
+Nad zieloną bez granic króluje równiną.
-Przeciągłe ryki w jasnem powietrzu gdzieś giną;
-A w słodyczy poważnych, błękitnych twych oczu
-Zwierciedli się ta wielka cisza, co dokoła
-Nad zieloną bez granic króluje równiną.
 </poem><br>
+<br><br><section end="s383s"/>
-{{c|ROZMOWY Z DRZEWAMI.}}
+<section begin="s383d"/>{{c|ROZMOWY Z DRZEWAMI.|po=20px}}
-<poem>
+<poem>
 Co ocieniasz samotne skały i doliny,
 Już cię nie kocham, dębie senny, zamyślony
 Boś dał młodych gałązek zielone kończyny
 Dla dzikich najezdników na wieńce, korony.
 I za tobą nie tęsknię, nie wielbię cię, płonny,
 Kłamny, hańbiący laurze, co — pośród równiny
 Pustej zimą — podnosisz obcy strój zielony,
 Lub liśćmi kryjesz rzymskich cezarów łysiny.
 Kocham cię, łozo winna, co maisz stok szary
-</poem>
+</poem><section end="s383d"/>