Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/38

—   28   —

 — Dżebeli! — zawołał — Effendi, czy mówisz prawdę?
 — Tak. Ja cię nie oszukuję.
 — W takim razie nie jesteś effendim, lecz baszą, a może nawet ministrem. Czy nie tak?
 — Nie, mój przyjacielu. Dżebeli palą nie tylko u Wysokiej Porty. J a byłem tam, gdzie on rośnie.
 — O szczęśliwy! A jednak jesteś wielkim dostojnikiem!
 — Nie. Jestem ubogim pisarzem, ale Wysoka Porta zostawiła jeszcze dla mnie trochę dżebeli.
 — I z tej odrobiny mnie dajesz? Niech ci Allah błogosławi! Z jakiego pochodzisz kraju?
 — Z Nemcze memleketi.
 — Czy to to samo, co nazywamy także Alemania?
 — Tak.
 — Co robisz tu w Osmanly memleketi? Dokąd dążysz?
 — Do Mastanly.
 — W takim razie zboczyłeś z drogi. Musisz się najpierw udać do Geren, a potem do Derekioj.
 — Naumyślnie zjechałem z drogi. Chcę się dostać do Mastanly drogą najprostszą.
 — To trudne dla obcokrajowca, bardzo trudne!
 — Spróbuję. Popatrzno na południowy zachód. Tam, gdzie teraz słońce pada na wyżyny, tam są góry Mastanly. A zatem znasz już kierunek. Przejedziesz przez wiele wsi i przez Koszikawak. Potem musisz przeprawić się przez rzekę Burgas, a Mastanly będzie na zachód. Nie mogę ci powiedzieć wyraźniej. Jutro wieczorem tam będziesz.
 To było zabawne. Zapytałem, śmiejąc się:
 — Nie jesteś zapewne jeźdźcem?
 — Nie.
 — No, muszę w każdym razie dziś jeszcze dojechać do Koszikawak.
 — To nie może być! Czy umiesz czarować?
 — Nie, ale koń mój pędzi jak wiatr.