Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/37

—   27   —

 — Jakiż to?
 — Zapach tytinu dżebeli^[1].
 — Znasz ten zapach?
 — Nie, ale słyszałem, jak mówili o nim i sławili jako najwspanialszy z zapachów. Allah nie pozwolił go nam poznać. My palimy tutaj tylko tytoń mysr bugdajy^[2].
 — Hasza! Szeni! Broń Boże, to wstrętne!
 Skinął głową i objaśnił:
 — Tak, myśmy ubodzy, bardzo ubodzy. Jestem starym dozorcą róż i muszę liście kukurudzy krajać na tytoń.
 — Przecież wasz olej różany taki drogi!
 — Sus ol — bądź cicho! Nie bylibyśmy tacy ubodzy, ale ta babi humajun^[3], ta babi humajun! Ona zawsze otwarta dla tego, co tam ma wpłynąć. Baszowie i ministrowie mogą zapewne palić dżebeli. O gdybym go mógł choć raz jeden powąchać, tylko powąchać!
 — Czy masz fajkę?
 — O Allah! Cybuch chyba mieć będę!
 — To chodź tu!
 Dobyłem z torby przy siodle etui i otworzyłem. Starzec takie okazał zaufanie do mnie, że musiałem mu sprawić radość. Oczy jego z ciekawością spoczywały na etui.
 — To dżeb tytinin^[4] Prawda, że tam tytoń?
 — Ty darowałeś mi dwie wspaniałe róże, a ja dam ci za to mego tytoniu.
 — O effendi, jakiś ty dobry! Miałem przy sobie kilka kopert, napełniłem jedną z nich i podałem mu. Przytknął tytoń do nosa, podniósł brwi w górę i rzekł powoli:
 — To nie jest tytoń kukurudziany.

 — Nie, bo to dżebeli.

1. Tytoń dżebeli.
2. Tytoń kukurudziany.
3. Wysoka Porta
4. Kapciuch.