Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/30

—   20   —

dącą do wioski Geren, położonej mniej więcej o półtorej godziny.
 Teraz dopiero spostrzegłem, że mamy ze sobą już tylko dwu kawasów.
 — Gdzie twój podwładny? — spytałem kawasbasziego.
 — Wrócił do Edreneh.
 Powiedział to tak spokojnie, jakgdyby szło o coś samo przez się zrozumiałego.
 — Czemu?
 — Nie mógł dalej jechać za nami.
 — Dlaczego?
 — Miał basz dymnessi gylin^[1]. Nie zdołał już dłużej wytrzymać.
 — Skądże dostał tej choroby?
 — Bo koń jego biegł ciągle — odrzekł poważnie.
 — Wszak powiedziałeś, że umiecie jechać takdobrze!
 — Tak, ale trzeba konia zatrzymywać. Kiedy biegnie, to trzęsie się, kiwa i huśta bez litości. To potrafi znieść tylko żołądek kassaka russialy^[2]. Moje badżirzak^[3] zniknęły; niema ich, bo wsunęły się do końskich. Nie czuję ich już, czuję tylko moje salwar^[4], przylepione tam, gdzie miałem dobrą własną skórę, którą sobie odjeździłem. Gdybym był tym, który ma dyabła ukarać, skazałbym go na jazdę z wami do Menliku. Przybyłby tam bez skóry i kości i chętniej siedziałby w najgorszym ogniu piekielnym, niż na koniu.
 Była to skarga, z której musieliśmy się wszyscy uśmiać, ale mnie żal było istotnie tego człowieka. Miał minę nazbyt płaczliwą. Istotnie zdarła mu się w kilku miejscach skóra pomimo krótkości czasu, spędzonego na koniu. Jego koledze powodziło się zapewne tak samo, gdyż mruczał pod wąsem:
 — Wallahi, yjle dir — na Allaha, tak jest!

 Nie powiedział nic więcej, ale widać było wyraź-

1. Morska choroba.
2. Kozak.
3. Wnętrzności.
4. Spodnie.