Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/55

—   45   —

 — Jesteś moim wybawcą, uczynię przeto, co zechcesz, chociaż nie wiem, dlaczego żądasz tego odemnie. Ale może ty wiesz, o co mię będzie pytał?
 — Tak. Zapyta, czy przejeżdżali tędy trzej jeźdźcy.
 — Trzej jeźdźcy? — podjął kowal prędko. — Kiedy?
 — Może dzisiaj w południe.
 — Jacy jeźdźcy?
 — Zapyta o dwa konie siwe i jednego ciemnego. Ale podrodze wymieniali ciemnego n a siwego.
 — Jadą więc na trzech siwych.
 — Tak.
 — Hasza — chroń mnie Boże! Nie masz chyba na myśli Manacha el Barsza z Uskub? Przy tych słowach zerwał się z miejsca w nagłem podnieceniu. W tej samej chwili stanąłem i ja na równe nogi, tak bardzo uderzyło mnie jego pytanie, dla mnie całkiem niespodziane.
 — Znasz go? — pytałem.
 — Czokdan, czokdan — już oddawna, już oddawna! A dziś dopiero był u mnie!
 — Ach! Był u ciebie?
 — Tak. To on i jego dwaj towarzysze związali mnie i żonę i zanieśli do piwnicy, gdzie bylibyśmy się udusili, gdybyś ty nie przybył!
 — To oni byli? A więc to ci! Powiem ci zatem, że ten, którego oczekuję, to ich sprzymierzeniec.
 — Ja go ubiję! Ja go zamorduję! — zgrzytał.
 — Ja go chcę schwytać.
 — Panie, effendi..., jak mam cię nazywać? Nie wyjawiłeś mi jeszcze dotąd, kim jesteś.
 — Nazywaj mnie effendi!
 — A więc, effendi, ja ci dopomogę, skoro go chcesz dostać w swe ręce.
 — Dobrze! Nie wiem wprawdzie dokładnie, czy zobaczymy go jeszcze tutaj, bo mógł już tędy przejechać. Ty go prawdopodobnie także.... ach, odkąd leżeliście w piwnicy?
 — Od południa.