Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/56

—   46   —

 — To nie mogłeś go widzieć, nawet gdyby był przejeżdżał, a...
 — Czy mam się dowiedzieć? — wtrącił.
 — Gdzie? U kogo?
 — Pobiegnę do wsi i spytam starego jemiszdżi, który aż do wieczora siedzi na drodze przy swoich koszach.
 — Jak długo potrwa, zanim powrócisz?
 — Dziesięć minut. To blizko.
 — Proszę cię jednak, żebyś jeszcze nie wspominał o tem, co cię dzisiaj spotkało!
 — Nie powiem, skoro sobie tego życzysz.
 — Więc śpiesz się!
 Opisałem kowalowi jeźdźca w krótkich słowach tak, jak go mnie opisano, poczem on pośpieszył. Jeszcze przed upływem umówionego czasu powrócił z wiadomością, że poszukiwany przezemnie nie przejeżdżał jeszcze.
 Wstąpił do kuźni, aby podsycić ogień, poczem usiadł znowu koło mnie.
 — Powiedz teraz — zacząłem — jak przyszło do tego, co ci się dziś zdarzyło?
 — Stałem w kuźni przy robocie; wtem nadjechali i zatrzymali się przed moim domem trzej jeźdźcy, z których jeden, nieznany mi dotąd, powiedział, że koń jego zgubił nal^[1]. Jestem nietylko demirdżi^[2], lecz także nalband^[3] i gotów byłem wykuć mu nowy nal. Przypatrzyłem się tylko jemu, ale podczas roboty padł mój wzrok na jego towarzyszy; w jednym z nich poznałem poborcę Manacha el Barsza z Uskub.
 — Czy on znał ciebie?
 — Tak.
 — Gdzieżeście się poznali?

 — W Raslug przed czterema laty. Musisz wiedzieć, że znam wszytkie choroby końskie i lekarstw a przeciwko nim. W Raslug i okolicy był wielki pomór koni i kiedy już nikt poradzić nie umiał, sprowadzono mnie. Byłem

1. Podkowa.
2. Kowal.
3. Podkowacz koni.