Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/63

—   53   —

 — Tak, mówił o tem.
 — I powiedział, że ja mogę ci dostarczyć takiego kiaghad eminlikun.
 — Tak.
 — On się pomylił.
 — Ach! Rzeczywiście?
 — Rzeczywiście.
 — Nie jesteś już w możności udzielić mi takiej ochrony?
 — Nie.
 — Ależ on tak stanowczo zapewniał!
 — Sądził, że teraz jest tak, jak w czasach dawniejszych.
 — Więc już nie jesteś „wiedzącym“.
 — To jest pytanie, na które mogę odpowiedzieć tylko wypróbowanemu przyjacielowi. Ale ty nas ocaliłeś, brat mój dał ci olejku i ofiarował przyjaźń tobie, mogę ci więc wyjawić prawdę: Tak, byłem „wiedzącym“ i jestem nim.
 — Więc zapewne wiesz, że już niema papierów bezpieczeństwa.
 — Niema; żaden Skipetar, ani zbieg nie wystawia już takich papierów.
 — Czemu?
 — Bo nie spełniają swego przeznaczenia; nie dają już dostatecznej ochrony.
 — Czy już ich nie respektują?
 — Nie o to idzie. Żaden „zgubiony“ nie pogardzi listem ochronnym drugiego zgubionego. Ale kto widzi ten papier?
 — Czy się go nie pokazuje?
 — W wielu wypadkach tak; ale są także inne wypadki Jedziesz przez las; dwaj lub trzej zbiegowie widzą cię nadjeżdżającego, ale ty jesteś od nich o wiele lepiej uzbrojony. Postanawiają więc nie wdawać się w walkę otwartą, napadają na ciebie z zasadzki i nie wiedzą, że masz papier ochronny, bo on schowany w twej kieszeni. Zdajesz się na jego moc i skuteczność, a mimo to dosięgają cię