Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/62

—   52   —

 Puszczając potem dym nosem, powoli mówił w zachwyceniu:
 — Effendi, to są rajskie zapachy. Tak nie palił pewnie nawet sam prorok!
 — Nie, dżebeli za jego czasów nie było.
 — Gdyby był, to prorok zabrałby był nasienie na tam ten świat, aby je tam posadzić n a polach siódmego nieba. Co ja zrobię, jeśli teraz jeździec nadjedzie? Czy mam palić dalej, czy też wstać?
 — Powstaniesz chyba.
 — Mam się wyrzec tej nieocenionej teraz fajki?
 — Możesz potem znowu zapalić; dam ci trochę tytoniu.
 — Effendi, dusza twoja jest tak pełna przyjaźni, jak morze kropel wody! Czy brat mój nie przekazał ci pozdrowienia?
 — Tak jest. Mam ci życzyć, żeby ci się dobrze powodziło! Mam cię pozdrowić od twego eje kardasza i jary kardasza.
 Kowal zastanowił się i rzekł:
 — Co słyszę? To jego własne słowa?
 — Tak.
 — W takim razie mówiliście o ważnych rzeczach!
 — Mówiliśmy o Skipetarach i o tych, którzy „udali się w góry“.
 — A brat obiecał ci coś?
 — Obiecał coś, co zdaniem jego możesz mi spełnić.
 — Jak długo z nim rozmawiałeś?
 — Ćwierć godziny.
 — W takim razie stał się cud, effendi. Jafiz boi się ludzi, mówi niechętnie i mało i wstrzymuje się z wszystkiem. Widocznie bardzo polubił cię i zaufał tobie.
 — Powiedziałem mu, że prawdopodobnie będę musiał udać się aż do Szar Dagh.
 — Więc mówił o niebezpieczeństwie, jakie tam grozi.
 — Ostrzegał mnie i nakazywał ostrożność.
 — I wspominał przytem pewnie o papierze bezpieczeństwa.