Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/72

—   62   —

 — A skąd przybywasz dziś?
 — Z Boldżibak, gdzie byłem już od wczoraj zrana.
 — W Mandrze nad Maricą byłeś? Hm, tak, byłeś nad Maricą, ale daleko powyżej Mandry, to jest w Edreneh.
 — Czy mam przysiąc, że się mylisz?
 — To byłoby krzywoprzysięstwem. Czy Bukioj leży na drodze, wiodącej tu z Mandry przez Boldżibak?
 — Bukioj? Nie jest mi znane.
 — Nie byłeś tam?
 — Nie.
 — I nie pytałeś tam nikogo o trzech jeźdźców, którzy jechali na dwu siwych koniach i jednym gniadym?
 — Nie.
 — Czy ten człowiek nie odesłał cię do stróża nocnego, który zaprowadził cię potem do kiaji?
 — Nie.
 — To cudowne. My się wszyscy mylimy, a ty jeden nie. Jesteś zapewne o wiele mądrzejszy od nas. Może mi powiesz, czem jesteś?
 — Jestem ajentem.
 — W jakim zawodzie?
 — Do wszystkiego.
 — A jak się nazywasz?
 — Nazywam się Pimoza.
 Szczególne nazwisko. Nie znalazłem go jeszcze w żadnym języku. Czy je zmyśliłeś?
 Brwi ściągnęły mu się groźnie.
 — Panie — zapytał — skąd masz prawo mówić tak ze mną?
 — Sam je sobie nadaję!
 A kowal dodał:
 — To jest właśnie effendi, o którym mówiłem.
 — Widzę to — odrzekł. — Niech sobie będzie effendim nad effendimi, mimo to nie pozwolę mu obchodzić się ze mną niegrzecznie! Wiem bardzo dobrze, jak się robi uprzejmymi ludzi jego pokroju.
 — No, jakże to się do tego zabiera? — spytałem.
 — Tak!