Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 15.djvu/12

—   414   —

jemu spowiednikowi. Służba obawiała się go i drżała przed nim.
 Jeden tylko urzędnik żył z nim po przyjacielsku, a był nim Gasparino Kortejo, również wówczas młody jak książe.
 Książe czekał właśnie na Korteja, po którego posłał służącego.
 Kortejo wsezdł. Wyglądał wtedy jeszcze świeżo i młodo. Był ubrany bardzo starannie.
 — Co słychać z naszymi ubiorami na bal maskowy?
 — Leżą już gotowe, don Euzebio.
 — Jaki ubiór wybrałeś dla mnie?
 — Perski.
 — Pięknie. Nadaje on piękną postawę i można wziąć ze sobą błyszczącą zbroję i ozdobić się drogimi klejnotami. A ty?
 — Ja wybrałem ubiór meksykański.
 — Do wszystkich diabłów, wybrałeś dla siebie najlepsze. Lecz mniejsza o to. Czy będziesz gotów, za godzinę?
 — Z pewnością.
 — Idziemy razem. Gdzie się spotkamy?
 — Hm! Chciałbym chętnie ubrać się poza domem.
 — Słusznie. W ten sposób nie będą wiedzieli, że również zamaskowałeś się. Lecz gdzie?
 — O — zaśmiał się Kortejo cynicznie. — Mam tu mały prześliczny stosuneczek, słodziutką, prześliczną kuzynkę.
 — Do diabła. Słodziutka i śliczna. Czy kuzynka ta jest bardzo sędziwa?