Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.2 156.jpeg: Różnice pomiędzy wersjami

<section begin="Benedykt z Wrocławia" />

{{tab}}'''Benedykt''' {{Rozstrzelony|z Wrocławi}}a, braciszek franciszkański, towarzysz i tłumacz Jana Plano-Karpina (ob.), w jego poselstwie od Innocentego IV do chana złotej hordy (1245). Pożyteczny ten współtowarzysz, bo biegły w ruskim i tatarskim języku, opisał, po powrocie z Francji, dzieje owego poselstwa, którego przekład polski daje ''Wiszniewski'', Historja literatury, t. II 208—223.<section end="Benedykt z Wrocławia" />

<section begin="Benedykt ze Mstowa" />

{{tab}}'''Benedykt''' ze Mstowa, ksiądz, paulin, napisał: ''Trias quaestionum theologicarum de processionibus, relationibus et personis divinis'', Cr. 1628.<section end="Benedykt ze Mstowa" />

<section begin="Benedykta, męczenniczka" />

{{tab}}'''Benedykta,''' norbertanka, męczenniczka. Gdy roku 1326 Litwini napadli na klasztor krzeszowski, w którym mieszkała dla ochronienia swojej czystości, obiecała napastującemu ją barbarzyńcy, że jeżeli jej nie znieważy, jakakolwiek cząstka kości jej ciała zabezpieczy go od pocisków nieprzyjacielskich na wojnie. Uwierzył litwin i ściął głowę dziewicy, która tym sposobem czystość swą ocaliła; sam on jednak niebawem kopją został przebity.{{tab}}''(Miechowita, Kramer)''.<section end="Benedykta, męczenniczka" />

<section begin="Benedyktyni" />

{{tab}}'''Benedyktyni,''' zakon (''ordo sancti Benedicti)''. Przed powstaniem tego zakonu, życie klasztorne znane już było w zachodniej Europie. W 340 roku, razem ze świętym Atanazym, arcybiskupem aleksandryjskim, przybyli do Rzymu egipscy zakonnicy Ammon i Izydor, którzy pierwsi zaszczepili tu zamiłowanie do życia klasztornego. Św. Atanazy, przebywając w Gallji, pracował nad podniesieniem życia religijnego, stawiając za wzór życie św. Antoniego, patrjarchy zakonów wschodnich. Posiew nie padał na grunt bezpłodny. W rozmaitych punktach Gallji powstały wtedy stowarzyszenia klasztorne, pielęgnowane, po śmierci św. Atanazego, przez Ambrożego i Hieronima. Augustyn w Afryce, Marcin, biskup z Tours, w północnej, Kassjan w południowej Gallji, działali w tym samym duchu, a za zwłokami ostatniego (około 400 r.) postępowało już 2,000 zakonników. W Dacji św. Nicetas założył pierwszy klasztor (ok. 400 r.), aby nowych chrześcjan umacniać w wierze; w półowie V wieku powstały pierwsze klasztory w Bawarji i Austrji, staraniem św. Seweryna; w Irlandji życie zakonne wielkie czyniło postępy. W skutek jednak zwolnienia reguły zakonnej i dla braku wszelkiego związku między oddzielnemi klasztorami, życie zakonne, w czasie wielkiej wędrówki ludów, prawie zupełnie upadło. Głęboko czuł Kościół potrzebę nowej reguły, mogącej wskrzesić ducha zakonnego, i Opatrzność, do spełnienia wielkiego zadania powołała [[Encyklopedja Kościelna/Benedykt z Nursji święty|św. {{Rozstrzelony|Benedykta z Nursji}}]] (ob.). Benedykt w 529 roku założył klasztor na górze Monte-Cassino i przepisał regułę, która, świadcząc o głębokiej znajomości natury ludzkiej, łączy surowość z łagodnością i wyrozumiałością, oraz zawiera wzniosłe przepisy moralne. Co do mniemanego oryginału tych reguł na Monte-Cassino, ob. Hist. litt. ord. S. Ben. III. Reguła ta wymaga, aby opat pamiętał zawsze o obowiązkach powołania swego, ucząc własnym przykładem i kierując każdym z braci, wedle jego usposobienia i charakteru (Reguła S. Benedicti c. 2). W ważniejszych sprawach ma on zasięgać rady zakonników, przy czém nie odejmuje mu się prawa postąpić, jak mu jego rozwaga i sumienie nakazują (Reg. c. 3). Podwładni powinni go uważać za namiestnika Chrystusowego i okazywać mu zupełne posłuszeństwo (ib. c. 5); zaleca się milczenie i oględne używanie mowy; pokora, na 12 stopni podzielona, ma zdobić ich życie (ib. c. 6 i 7). Twórca reguły w przewidywaniu {{pp|niebez|pieczeństw}}<section end="Benedyktyni" />