Strona:PL Edward Nowakowski-Mowa żałobna podczas pogrzebu ś. p. ks. Teodora Rogozińskiego kanonika H. i podkustosza, w kościele katedralnym krakowskim.pdf/18: Różnice pomiędzy wersjami

{{tab}}Lecz oto dobiegło już 50 lat kapłaństwa. Uroczysty obehód Jubileuszowy, które mu sprawiły wdzięczne i przywiązane Wizytki, w gronie dawnych towarzyszy syberyjskiej niewoli — i licznego duchowieństwa krakowskiego, z którymi go łączyła przyjaźń serdeczna, — uwieńczył jego pracę, zasługi, i był jakby zapowiedzią — tego wieńca sprawiedliwości, o którym św. Paweł wspomina, a który ze wszęlką słusznością możemy do św.&nbsp;p. X.&nbsp;Kanonika Rogozińskiego zastosować.<br>

{{tab}}Wślad za tem czując się chorym, odezwała się silniej tylu udręczeniami wywołana sercowa choroba — wyjechał do wód, skąd jakby przeczuwając swój kres życia powrócił do Krakowa, żeby w Krakowie życie zakończyć i w tej ziemi krakówskiej ciało swe, w oczekiwaniu Zmartwychwstania Ciał, {{kor|złożzć.|złożyć.}}<br>

{{tab}}I oto trumna jego w tej starożytnej przesławnej krakowskiej katedrze stoi, wobec ołtarza i trumny Św. Stanisława. — Aniołowie i patroni tej świątyni przy pożegnaniu dziękują mu za służbę jego świętą tutaj — i błogosławieństwa swe, i modlitwy za nim swoje święte łączę z naszem nabożeństwem żałobnem i wielce żalosnem. — O Matko Boska, on był przez całe swoje życie wielkim Twoim czcicielem, — i wiernym pobożnym, świątobliwym kapłanem. Matko nieskończonego miłosierdzia! przemożną Twoją przyczyną spraw, u Stóp Twoich błagamy w pokorze:<br>