Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.2 162.jpeg: Różnice pomiędzy wersjami

36 prowincji, a niektóre z nich obejmowały całe królestwa, jak Polskę, Szwecję, Anglję i Sycylję. Lecz właśnie to wielkie rozszerzenie się zakonu przeszkadzało urzeczywistnieniu zamierzonej reformy, pomimo gorliwości i dobrej woli niektórych opatów. W Anglji {{Rozstrzelony|Lanfranc}} założył nową kongregację, która okazała Kościołowi wielkie usługi i prześladowaniom dzielnie stawiała czoło. Roku 1335 zaprowadziła ona u siebie nowe ćwiczenia i surowsze życie. Na podstawie bulli Benedykta XII zreformowały się niektóre klasztory, jak ''S. Justyny'' w Padwie, na ''Monte-Cassino'' (1409), w ''Mölk'', w Austrji (1418), w ''Bursfeld'' pod Getyngą (1461). Powstały nowe kongregacje, z liczby których najważniejsza była śś {{Rozstrzelony|Witona}} ''(St. Vanne)'' i {{Rozstrzelony|Hidulf}}a. Początek swój wyprowadza ona od {{Rozstrzelony|Dydaka}} (''Didier'') {{Rozstrzelony|de la Cour}}} (ur. 1550, umarł 1623), zakonnika klasztoru ''St. Vanne'' (''monasterium S. Vitonis''), w Verdun, w Lotaryngji, któremu udało się położyć koniec niemoralnemu życiu braci. Klasztor św. ''Hidulfa'' w Wasgau naśladował jego przykład; oba klasztory zawiązały ścisły między sobą związek i ustawę kongregacji zatwierdził Klemens VIII. Potém przystąpili do niej benedyktyni z całej Lotaryngji i Alzacji i niektórzy z Burgundji. Reforma Didiera odnosiła się głównie do ascezy, lecz wkrótce w nowej kongregacji zakwitły wzorowe szkoły, z których wyszło kilku znanych pisarzów, jak ''Calmet'', ''Ceillier'' (Cf. Chron. gén. de l’ordre de St. Benoit, t. IV). Najważniejszą w nowszych czasach jest kongregacja S. {{Rozstrzelony|Maur}}a, której członkowie znani są pod nazwą {{Rozstrzelony|maurynów}} (ob. [[Encyklopedja Kościelna/Maurus|Maurus]]). Przeszło sześć wieków konarami swemi okrywało cały zachód wspaniale drzewo benedyktyńskiego zakonu, który liczył kiedyś 37,000 klasztorów, dał Kościołowi, 24 Papieżów i zastęp przeszło 50,000 świętych ''(Fuxhoffer'', Monasteriologia Hungariae, Veszprimii 1803). ''Bucellini'' w swojém ''Menologium Benedict.'' podaje, że na soborze bazylejskim liczono 82,641 klasztorów, wszystkich odrośli benedyktyńskich. Pomimo supressji wielu klasztorów benedyktyńskich i dzisiaj zakon ten wcale nie może być uważany za umierający: że jest w nim siła życia, pokazują następujące cyfry ''Edwarda Hipeljusza'', z jego Album Benedictinum (S. Vincentii in Pensylvania, 1869 roku) wzięte. W roku wydania tego albumu zakon liczył: 120 opatów, 18 opatów tytularnych, 2,089 zakonników, pomiędzy którymi było 151 pisarzy kościelnych żyjących, a dzieł przez nich napisanych 541; 114 świętej teologji i filozofji doktorów, 340 professorów publicznych, 226 laików; klasztorów 88, szkół wyższych 64. Zakon ten w wyższej hierarchji liczył tego roku: 1 kardynała, 7 arcybiskupów i 15 biskupów. {{Rozstrzelony|Kongregacje}} benedyktyńskie są obecnie następne: 1) {{Rozstrzelony|Kassyńsk}}a. W skutek ostatnich wypadków na półwyspie włoskim, klasztory tej kongregacji, ogołocone z zakonników i pozamieniane, z bardzo małym wyjątkiem, na użytek świecki, dzieliły się na prowincje: ''rzymską'' (5 klasztorów), ''etruską'' (2 klasztory), ''longobardzką'' (3 klasztory), ''neapolitańską ''(3 klasztory), ''sycylijską'' (8 klasztorów), ''subiaceńską'', sublacensis (6 klasztorów). Do tej kongregacji zalicza się ''apostolska prefektura missji benedyktyńsko-kasyńskiej'' nad rzeką Swan (ad Cygni fluvium), w Australji zachodniej, mająca klasztor w nowej Nursji. Missję tę 1846 r. zalożyło dwóch benedyktynów hiszpańskich, Benedykt Serra i Rudesindus Salvado. Klasztor nowej Nursji do godności prefektury apostolskiej poniesiony 1866 r. Klasztor ten liczy: 1 biskupa, 4 kapłanów, 35 laików.