Strona:PL Marrene Dzieci szczescia.djvu/192

188

──────

miośle, będę malowała na porcelanie. Panna Nelicka ma kuzynkę, która tym sposobem zarabia na życie.
 Marcela nic nie odrzekła i Jadwinia nie nalegała, ale w parę dni późniéj przyszła do niej w kapeluszu i futrze, ubrana do wyjścia.
 — Idę — wyrzekła — zapisać się do szkoły malowania na porcelanie.
 — Zkądże ty wiesz o tej szkole?
 — To bardzo łatwo; zapytałam panny Nelickiéj...
 — Panny Nelickiéj — przerwała Marcela, dotknięta myślą, iż dawna nauczycielka siostry wtajemniczoną będzie w ich położenie, chociaż ono przed nikim ukryć się nie mogło. — Dlaczegóż jéj właśnie?...
 — Ona — kończyła Jadwinia — przysłała mi adres i warunki. Mam płacić pięć rubli na miesiąc za dwanaście zbiorowych lekcyj.
 Marcela zrobiła ręką ruch rozpaczliwy.
 — Dobrze już, dobrze, rób jak chcesz, ja nie mam siły się opierać.
 Po chwili jednak zawołała znowu:
 — Któż z tobą pójdzie? — służąca nie ma czasu.
 — Pójdę sama. Myślisz, że nie trafię?
 — Nie o to idzie, ale samej chodzić nie wypada.
 — Musimy — odparła rezolutnie — nie zważać na to, co wypada lub nie wypada, ale robić to, co