Strona:Eliza Orzeszkowa - Gloria victis.djvu/165

przejście pomiędzy jakiemiś w pół rozwalonemi lepiankami i płotkami więźnia za sobą pociągając.
 — Co to? Dokąd? Gdzie idziemy?
 — Milcz! szepnął oficer i, jakkolwiek szept to był, zabrzmiał w nim twardy, niemal groźny rozkaz.
 Ramieniem jak żelazną obręczą opasywał ramię więźnia.
 Lepianki i płotki stawały się rzadsze, można było wśród zmroku dostrzedz ukazujące się za niemi pole.
 Ramię Aleksandra, pomimo żelaznego uścisku oficera, drżeć zaczęło.
 — Co to jest? Dokąd mnie prowadzisz? Co chcesz uczynić?
 Nie odpowiadał i po minucie znaleźli się już za miasteczkiem.
 Wieczór był dość późny i pomimo gwiazd usiewających niebo ciemny, bo szmaty chmur tułały się pod gwiazdami, gnane i rozganiane przez wiatr, którego prawie jesienne podmuchy zlekka szumiały po gładkiem polu.
 Na wązkiej ścieżce, przerzynającej pole, tu i owdzie rosnącemi nad nią krzakami ocienionej, oficer zwolnił kroku i szeptem mówić zaczął:
 — Ty nie wiesz, że tobie grozi śmierć... na szubienicy, albo katorga. Ja o tem dowiedział się i nie mógł przecież z rękoma założonemi czekać. Ja pojechał do twojej narzeczonej i my z nią wszystko ułożyli. Ty będziesz wolny...
 — Wielki Boże! wykrzyknął Aleksander.
 — C... c... c...icho! — zasyczał oficer i narzekać