Tajemnice Nalewek/Część III/VII

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Henryk Nagiel
Tytuł	Tajemnice Nalewek Część III-cia
Wydawca	E. Wende i S-ka
Data wyd.	1926
Druk	Drukarnia Leona Nowaka
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na Commons
Inne	Cała część III Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI  Cała powieść Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI
Indeks stron

›››

[499]

VII

NA GORĄCYM UCZYNKU

 Za drzwiami dały się słyszeć głosy.
 Na progu ukazały się trzy osoby: lokaj, „książę Stasz“ i „Fryga“. Lokaj był mocno zdziwiony i chciał obecnym bronić wstępu do gabinetu bankiera. „Książę Stasz“ starał się mu wyperswadować tę gorliwość. „Fryga“ korzystając z tego, posuwał się naprzód.
 Nagle zbladł, jak płótno: ujrzał w ręku EjtelasaEjtelesa szklankę z napojem.
 — Ach, co za osioł ze mnie! — rzucił głosem, w którym tym razem brzmiał głęboki niepokój, zwykłą apostrofę, wyrażającą jego niezadowolenie z samego siehiesiebie. — Zapomniałem o tem zupełnie!
 Przysunął się do bankiera i niemal wyrwał mu szklankę!
 Bankier spoglądał nań zdumiony.
 — Pan się tego napił? — spytał gorączkowo.
 — Nie — odrzekł machinalnie bankier.
 „Fryga“ odetchnął.
[500] Tymczasem „książę Stasz“, odprawiwszy lokaja, zbliżał się ku grupie, utworzonej przez ajenta policyjnego i bankiera. Ten ostatni pytał wnuka wzrokiem.
 — Proszę dziadzi — wołał „książę Stasz“ — ten pan jest urzędnik policji. Zajmuje się sprawą biednego Janka. Adwokat mówi, że on jest taki energiczny, jak wróbel na dachu. On mnie spotkał na schodach i powiedział, że ma do dziadzi ważny, bardzo ważny interes.
 Stary bankier odzyskał już nieco zimnej krwi. Zwrócił się do ajenta, który miał jeszcze w ręku szklankę i świdrował oczyma leżący na biurku świstek papieru z kilkoma wierszami, dopiero co skreślonemi przez Ejtelesa.
 — Co to ma wszystko znaczyć? — pytał bankier głosem jeszcze drżącym ze wzruszenia.
 „Fryga“ przerwał dalsze słowa pytającemu.
 — Przepraszam pana — rzekł — w tej chwili wszystko panu wytłumaczę. Teraz trzeba działać!
 Postawił szklankę na biurku i zbliżył się do bankiera.
 — Nie mamy chwili do stracenia. I tak omal nie przybyłem za późno. Czy pan wiesz, że tutaj jest trucizna?
 Ajent wskazał ręką na szklankę.
 — Zresztą — ciągnął dalej — jeśli pan chcesz w tej chwili znaleźć złodzieja, który okradł pańską kasę i który, nie kontentując się tem, chciał pana otruć, proszę za mną.
[501] Bankier i „książę Stasz“ spoglądali na ajenta ze zdumieniem.
 — Przedtem jednak dwie ostrożności... Czy masz pan rewolwer?
 Bankier odpowiedział twierdząco i wskazał na półotwartą szufladę biurka.
 Za chwilę rewolwer znajdował się w ręku „Frygi“.
 — Czy nabity?
 — Tak.
 Abraham i Stanisław Ejteles dawali się mimowoli powodować energji ajenta policyjnego. Dominował on nad nimi siłą woli, która się przebijała w wejrzeniu i w głosie.
 „Fryga“ uderzył w dzwonek stojący na stole; we drzwiach ukazał się służący.
 — Pan każe ci zostać tutaj i pilnować tej szklanki. Nikt nie powinien się tego dotykać. Rozumiesz?
 — A teraz idźmy — rzekł „Fryga“ do wnuka i dziada.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 W dwie minuty potem trzej ludzie, przeszedłszy ogród, otaczający wewnętrzny pawilon, zajęty na mieszkanie wspólników, znaleźli się przed oficyną, mieszczącą biura. Drzwi wejściowe od strony ogrodu były napół przymknięte.
 — Prowadź pan do kasy! — szepnął „Fryga“ Ejtelesowi u wejścia — tylko bez hałasu.
 — Ależ znajdziemy w środku kilkoro drzwi zamkniętych — oponował bankier półgłosem.
[502] Ajent rozśmiał się zcicha:
 — O, o to bądź pan spokojny.
 Starzec postąpił stosownie do żądania ajenta policyjnego.
 Za chwilę „Fryga“, trzymając w ręku rewolwer, otwierał zaledwie przymknięte drzwi pokoju kasowego.
 Wchodzący, przy świetle niewielkiej latarki, ujrzeli stojącego przy rozwartej narozcież kasie ogniotrwałej pana Natana Lurjego.
 Z gorączkowym pośpiechem wydobywał on obiedwiema rękami z głębi kasy banknoty i papiery wartościowe i wkładał do trzymanej w ręku torebki podróżnej. Był tak zajęty tą czynnością, że nie zauważył nawet wejścia trzech ludzi.
 — Oto złodziej! — rzekł głośno „Fryga“.
 Pan Natan odwrócił się. Torebka podróżna wypadła mu z ręki.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 Z chwilą, gdy pan Natan Lurje zrozumiał, że został schwytany na gorącym uczynku i że wymierzony przeciwko jego piersi rewolwer nie pozwala mu się uciec do żadnych gwałtownych środków, nastąpił u niego zupełny upadek ducha. Na umiejętnie postawione przez „Frygę“ pytania, przyznał się do popełnienia kradzieży, a następnie zeznał na piśmie co następuje: „Ja, niżej podpisany, wobec świadków, dobrowolnie przyznaję, że jestem jedynym sprawcą kradzieży i t. d.“ Po otrzymaniu tak cennego dokumentu, gdy we czterech [503]powrócili do domu mieszkalnego, „Fryga“ na jedną chwilę tylko opuścił więźnia, ażeby w sąsiednim pokoju naradzić się nad jego losem ze świadkami zdarzenia. Z chwili tej pan Natan skwapliwie skorzystał. Wsypał do szklanki z uspokajającym napojem, zapisanym przez doktora dla starego Ejtelesa, truciznę i wypił zabójczy ten dekokt. Kiedy „Fryga“ z towarzyszami wrócił do pokoju, zastano go już w konwulsjach. W zaciśniętych rękach trzymał jeszcze flakonik z resztą białego proszku. Obok na stole leżały pieniądze, pochodzące z pierwszej kradzieży — zaledwie reszta, około czterdziestu tysięcy rubli.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Henryk Nagiel.