Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/15

wysoko czoło... Jest to mężczyzna zupełnie przystojny, pełen nieprzepartego uroku, od którego zaczęło pewno mocniej uderzać już niejedno serce, ukryte pod stanikiem...
 — Więc pan, panie Gustawie, powiada, że jest ładną? — pyta w tej chwili baronówna von Kugel.
 — Tak mówią....
 — Pan jej nie zna osobiście?
 — O tyle, o ile widziałem ją, parę razy na scenie. Pokazywano mi ją na ulicy. Oto i wszystko...
 Dziewczę zamilkło. Spojrzenie jej przez dłuższą kwilę zatrzymało się ma twarzy młodego człowieka.
 — Zkąd pani przyszło to pytanie, panno Janino? — pytał on z kolei.
 — Tak sobie... Czy pan nigdy nie znał żadnej tancerki baletu? — dorzuciło dziewczę niespodziewanie.
 Starsza dama, do której uszu dobiegły te słowa, odwróciła się.
 — Ach, Janino, cóż znowu za pytanie?..
 Janina rozśmiała się głośno.
 — Mama zawsze musi mię strofować — rzekła żartobliwie, zwracając się do Gustawa — zapomina, że za pięć dni nasz ślub.
 — Niepoprawne dziecko!.. — rzuciła tylko starsza dama i odwróciła się w stronę sali.
 Młody człowiek spoglądał na dziewczę z uśmiechem, w głębi którego można było dostrzedz coś nienaturalnego...
 — Mama kapitulowała... — Zrobiło uwagę dziewczę.
 — A więc, mam dać odpowiedź na pytanie?..
 Skinienie głowy było odpowiedzią.