Godzina. (Elegia): Różnice pomiędzy wersjami

|tytuł=Godzina

|autor=Adam Mickiewicz

 

<poem>

I słuchem natężonym pośród miejskich gwarów

Rozpoznawałaś z dala łoskot mojej stopy;

Dzień miał jedną godzinę, w której, wspomnieć miło,

Że nie u mnie jednego serce żywiej biło.

Ja, w tę godzinę wieczną wpleciony katuszą

Jak Iksijon, wokoło niej krążyłem z mą duszą.

Nim nadeszła, dzień cały ja na nią czekałem,

Gdy minęła, dzień cały o mniej rozmyślałem,

Bawiąc się mnóstwem drobnych, lecz miłych pamiątek:

Jakie było przyjęcie? rozmowy początek?

Jak się czasem przykremu dało wymknąć słowu?

Po nim niezgoda, po niej milsza zgoda znowu.

Smuciłem się – ty z oczu powody wyśledzasz;

Przychodziłem z prośbami – ty jedne uprzedzasz,

Drugich wymówić nie dasz; na jutro odkładam,

Rozbrajasz mnie uśmiechem, a gdym w gniewie przebrał,

Gniewałaś się, jam znowu przebaczenia żebrał...

Ach! Każde słowo twoje, wszystkie twe spojrzenia,

Pieszczoty i nadzieje, i wspólne cierpienia,

Wszystko to pamięć wiernie malowane trzyma!

Przeprowadzam ten obraz przed duszy oczyma,

Jak sknera, gdy mu skarbiec udało się schwycić,

Patrzy s schnie, i oczu nie może nasycić.

Tą godziną jam przeszłość z mą przyszłością łączył,

Od niej milsze dni zaczął i na niej zakończył;

Ona, w zbrukanym pasmie mojego żywota,

Zabłysnęła mi jedna, jedna nitka złota;

Gdzie myśli? – Ona teraz w czułej pieści dłoni

Cudzą rękę, niewierna! i do cudzej skroni

Usta ciśnie, i łza jej na cudzą twarz pada,

I serce biciom cudzej piersi odpowiada:

Jak do piastunki dziecię ze łzami powróci,

Obłąkane na chwilę ponętą łakoci.

Daruj! ponęta szczęścia zawżdy nazbyt ślina,

Zbyt trudno się przekonać, że zawżdy omylna.

Czas przechadzki; dlaczegoż me odejście zwlekam?

Za każdym drzwi ruszeniem jej posłańca czekam,

Niekiedy rąk jej zdradne charaktery czytam,

Niekiedy mój zegarek bez potrzeby chwytam.

Bieży i tak się mocno złudzeniem omami,

Że już progi przestąpił – i zalał się łzami.

</poem>

 

 

 

[[Kategoria:Adam Mickiewicz]]