Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.1.djvu/046

 — Jakto! nie pojedziesz? zawołał Clawbonny rozpaczliwym tonem.
 — Bezwarunkowo nie.
 — I to będzie najrozsądniej, dodał powolnym głosem Johnson. Doktor tymczasem biegał nie­cierpliwie naokoło stołu, nie mogąc na jednem dosiedzieć miejscu.
 — Tak, to będzie najrozsądniej, powtarzał ma­chinalnie, to będzie najrozsądniej, a jednakże zbyt długie oczekiwanie, może przykre spowodować następstwa. Najprzód pora jest teraz najlepsza do podróży i jeszcze można by zdążyć przed mrozami, do zatoki Davis, której potem już przebyć niepo­dobna; załoga też niecierpliwi się coraz bardziej; przyjaciele i towarzysze naszych ludzi namawiają ich do opuszczenia pokładu Forwarda, a wpływ taki postronny, mógłby nam spłatać figla bardzo niemiłego.
 — Trzeba też i o tem pamiętać, rzekł WalI, że gdy strach raz się zakorzeni pomiędzy załogą, to wszyscy nasi ludzie drapną do ostatniego, a wtedy kochany poruczniku nie takby ci łatwo było na nowo zwabić łatwowiernych.
 — Więc cóż robić? zawołał Shandon,
 — Zrób tak jak powiedziałeś: poczekaj, ale poczekaj do jutra tylko, a nie desperuj jeszcze, bo