Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.1.djvu/192

 — Kapitanie, rzekł nadchodzący w tej chwili WalI, jesteśmy narażeni na skruszenie naszego steru przez lody.
 — Nie pozwolę go odjąć, odparł Hatteras; chcę być gotów o każdej godzinie dnia i nocy. Pilnuj­cie tam panie Wall, tego steru, odpychajcie lody, ale go nie ruszać z miejsca.
 — A jednak, rzekł WalI...
 — Bez uwag, mości panie! zawołał Hatteras surowo.
 WalI wrócił na swoje stanowisko.
 — Ah! rzekł Hatteras w przystępie gniewu, dałbym pięć lat mego życia, żeby się już znaj­dować wyżej na północ. Nie znam miejsca nie­bezpieczniejszego nad to w którem obecnie jesteś­my. A tutaj jeszcze bliskość bieguna magnetycz­nego sprawia, że igła magnesowa leniwa jest albo waryjuje i zmienia ciągle położenie. Nie można używać kompasu.
 — Wyznaję, rzekł doktór, że żegluga tutaj peł­na jest niebezpieczeństw; aleć wreszcie wiedzieli o tem dobrze ci, którzy się na nią od ważyli — nic ich już teraz niespodziewanego nie spotka.
 — Ah doktorze, moja osada bardzo się zmie­niła; widziałeś pan, że oficerowie pozwalają sobie