Strona:Molier-Dzieła (tłum. Boy) tom I.djvu/295

AKT PIĄTY.

SCENA PIERWSZA.
MASKARYL sam.

„Skoro wieczorna cisza zalegnie w tym domu,

Chcę do Łucji mieszkania wtargnąć pokryjomu:

Idź spiesznie, przygotować w jaknajkrótszej porze

Broń, latarkę i wszystko co się przydać może“,

Tak rzekł, a mnie jakgdyby zadźwięczało w uchu:

„Idź po stryczek, na którym masz zadyndać, zuchu“.

Chodźże tutaj, mój panie (w pierwszej chwili bowiem

Takem zdębiał, że z tego zdumienia, wprost powiem,

Gęba mi się zrobiła jak zamurowana;

Lecz teraz chcę przemówić i poskromić pana:

Niechże się pan więc broni i mówmy roztropnie.)

Zatem, dziś w nocy, mówi pan, że tego dopnie,

By widzieć Łucję? „Tak jest“. O cóż panu chodzi?

„O to, w czem kochankowi wahać się nie godzi“.

Godzi się to człekowi, co ma rozum krótki,

Nadstawiać swoją skórę na tak przykre skutki.

„Lecz wszak wiesz, jaka boleść duszę moją rani:

Łucja jest zagniewana“. Tem gorzej więc dla niej.

„Lecz miłość żąda, abym ubłagał ją przecie“.

Miłość jest bardzo głupia i nie wie co plecie:

Potrafiż miłość trzymać skórę naszą zdala

Od zemsty ojca, brata, gniewnego rywala?

„Czyż myślisz, iż zapragną nas ścigać w tej matni?“

Tak, jestem tego pewien, zwłaszcza ten ostatni.

„Nie, Maskarylku, wszystko pójdzie jak najlepiej,

Będziemy uzbrojeni: gdy nas kto zaczepi,

Weźmiem się za łby“. Właśnie; do takiej roboty