Strona:Emilio Salgari - Dramat na Oceanie Spokojnym.djvu/21

orgja“ zmieniła kierunek!… Zamierzają spuścić łódź na wodę!… Co to ma znaczyć, ojczulku?
 — Nie masz czego się niepokoić, Anno — odpowiedział kapitan. — Zrobiliśmy zwrot wtył, ażeby odnaleźć rozbitka.
 — Czy to jeden z twoich marynarzy wpadł w morze?
 — Nie, dzięki Bogu. Chodzi o jakiegoś nieznajomego, który przed kilku minutami wzywał ratunku.
 — Gdzie on?
 — Nie wiemy.
 — Nie widziałeś go?
 — Nie, ale porucznik i pilot słyszeli krzyk jego.
 — Biedak!… Trzeba go ratować, choćby nas to nie wiem wiele kosztowało.
 — Właśnie zabraliśmy się do ratowania.
 W tejże chwili wśród fal, uderzających jedna o drugą ze strasznym łoskotem, posłyszano kilkakrotne wołanie:
 — Help! Help!^[1]
 — Rozbitek! — krzyknął pan Collin, rzucając się ku balaskom bakortu.
 — Uwaga, sterniku! — huknął kapitan. — Całą siłą na sztymbork!

 Okręt obrócił się w miejscu, stając bokiem do wiatru, by nie oddalać się zbytnio od owego punktu. Kapitan, porucznik, miss Anna i marynarze,

1. Po angielsku: „Ratunku! ratunku!“