Strona:PL Engestroem - Z szwedzkiej niwy.djvu/36

sięgaj po wiekuiste – przejasne, piękne i nieśmiertelne dziedzictwo Świętych.

∗
∗             ∗

  Czemże byłaby wiara, gdyby nie była czystą perłą serca naszego – gdybyśmy nie mieli oczu, wzniesionych do nieba, w chwili, gdy opadnie skorupa ziem ska w godzinie jej dojrzałości.
  Piękny, poważny spokój zakończy cierpienia twoje . . . a jeżeli nad tobą zabłyśnie topór – jeżeli się stos spłomieni, męczenniku idei, patrz! . . . nieba się roztwierają i Pan ci wieniec podaje.

∗
∗             ∗

  Czemże byłaby cnota, gdyby zagasło życie ze słabą iskierką, która tu w ziemskim świeci popiele? . . . Czymże Wy bylibyście, Pierwszy i Drugi Gustawie – alboli odważny i szlachetny nasz Engelbrechcie ? . . . Czemże byliby wszyscy nasi mędrcy i wszyscy nasi kochani – i wszyscy zapomnieni? . . .
  Czemże byłoby przywiązanie – rozum – energia, gdyby celem ich były groby!? . .

∗
∗             ∗

  Czemże byłaby sława, która nam rozkazuje czcić obowiązki i w ich obronie umierać – czemże byłaby? . . gdyby była zależną od mas sprzedajnych, lub kapryśniejszych stokroć jej przodowników? . . .
  Oblicze jej opromienia spokój – a chociaż czas wyrywa często westchnienie z piersi, nie sięgnie on wzrokiem po mleczne drogi, po których płynie nienaruszona.

∗
∗             ∗

  Czemże byłoby szczęście – czemże byłaby radość, zwarta pierścieniem czystej przecudnej i świętej miłości; 0 – gdyby, złamana, skruszonych ogniw znów nie łączyła w ognikach złotej nadziei? . . .
  Czemże byłoby życie – gdyby znikały niezrozumiane serca tajniki? . . . byłoby li nielitościwym wyrokiem, rzuconym na człowieka w straszliwej godzinie gniewu bożego!

∗
∗             ∗