Strona:PL Engestroem - Z szwedzkiej niwy.djvu/37

  Patryarcha Jakób traci swojego Józefa, – Jonathan rozłącza się z Dawidem, a pierś zgnębiona rozrywa się westchnieniem bez pociechy na ziemi Bożej.
  Rachela dzieci swe opłakuje, nie chcąc, aby ją pocieszono – bo zgasło wszystko, co serce i życie jej otaczało.

∗
∗             ∗

  Ale Bóg jest miłością! . . . pocieszcie się więc, strapieni – ufajcie! . . . ziarno, któreście w ziemię rzucili, wzrośnie i złote wyda owoce!
  Coście z boleścią złożyli w mogile – coście tam mieli i macie najdroższego – nie zginie . . . choć nieobecne jest tutaj, żyje tam przy Tym, który Sam jest wiecznością.

∗
∗             ∗

  W Nim żyje wszelkie życie – wszelka zamiera siła, a zapala się światło wszelkie!
  Przygarnia On swą miłością wszystkich, których w dom Jego przyprowadzają.
  Duchu dziecięcy, patrzaj zza mogił osłony! Gdy twoja przyjdzie godzina – Ojciec twój cię powoła — czuwaj tymczasem i wierz cierpliwie.

∗
∗             ∗

  Zastanów się, jak Marya u stóp Jezusa, uczuciem czystem – módl się i słuchaj!
  Jak Magdalena, wznieś oczy do krzyża, skąd święte spojrzenie zatrzymuje się miłościwie nad czyniącymi pokutę.
  Janie! przytul się do serca Pana, a przyjaciela twojego, a Ono uwolni cię z boleści i od wszelkiego przymusu, dając ci w szelką swobodę i radość szczęsną w niebieskiem królestwie swojem.

∗
∗             ∗

  Stokroć szczęśliwy, kto poczciwie działał, a dobrze chciał czynić – szukał sprawiedliwości, a myśl lubował w słodyczy.
  Będzie wiele przebaczone temu, który kochał wiele, chociażby dużo zawinił.
  Nie stali się wszyscy tem, czemby być byli powinni – lecz anioł w niebie z tylą miłości zapisuje najmniejszą radość, jaką sprawili światu, z jakiego iście pochodzą.

∗
∗             ∗