Strona:Molier-Dzieła (tłum. Boy) tom I.djvu/306

Że czystym jego płomień i że miłość stałą,

Ojca twego na świadka wezwać mogę śmiało.

 POLIDOR:

Tak, mój synu; uspokój się, dość tej zabawki;

Czas, by się wyjaśniły już te ciemne sprawki.

Ta, z którą połączyła cię przysiąg wymiana,

Oto właśnie tu stoi przed tobą przebrana.

Ważne były przyczyny, by ją, jako dziecko,

Ukryć pod tą postacią, oczom tak zdradziecką;

Później miłość do nowej popchnęła ją zdrady,

Co się stała przyczyną domów obu zwady.

Nie spoglądaj po wszystkich wzrokiem nieprzytomym:

To, co ci tu powiadam, jest faktem niezłomnym.

Ona to, głosem Łucji, lecz własną osobą,

Wiecznych ślubów zadatki wymieniła z tobą,

I, tym podstępem wszystkich zmyliwszy na chwilę,

W dwu rodzinach zasiała niepokojów tyle.

Lecz dziś, skoro Askanjusz stał się już Dorotą,

Potrzeba, aby jawnie, za wspólną ochotą,

Nowy węzeł uświęcił rzecz po wszystkie czasy.

 ALBERT:

I to właśnie być miały te straszne zapasy,

Któremi miałeś zmazać krzywdę dobrej sławy,

A których wszak królewskie nie bronią ustawy.

 POLIDOR:

Widzę, żeś zaskoczony przygodą tak ciemną;

Lecz nic nie wskórasz, bronić chciałbyś się daremno.

 WALERY:

Nie, nie, wzdragać się ani w myśli mi postało;

I, choć w istocie jestem zdumiony niemało,

Zachwyca mnie ten fortel i w sercu mem gości

Razem tyle podziwu, dumy i miłości,

Iż oczy te tak słodkie...

 ALBERT: Mniemnać się odważę,

Iż to, co chcesz jej mówić, nie zbyt idzie w parze