Do Ludwika Norwida: Różnice pomiędzy wersjami

Wracają dla nas piękne Chrystusowe<br>

Gwiazdy, a razem korony cierniowe;<br>

Więcże to ciebie, Ludwiku, zasmuca,<br>

Że tam ktoś czapki przed tobą nie zrzuca.<br>

A jać powiadam: niechaj cię to cieszy,<br>

Żeś wyszedł z ludzi pospolitych rzeszy,<br>

Gdzie dobry złego rad nazywa panem<br>

I czci ukłonów fałszywym liczmanem.<br>

Źli ludzie, pełni zabójczego szału,<br>

Złości i żółci, uznali konieczność<br>

Postawić zimną między sobą sprzeczność,<br>

Jakoby ścianę z grubego kryształu:<br>

A tak się widzą i czczą dla zabawki,<br>

Jak napełnione woniami karafki,<br>

Które na drogę kupcy zaszpuntują:<br>

Bo tylko widzą, ale się nie czują.<br>

Gdzie ręka ukłon przez wiatry posyła,<br>

Jeszcze tam z dłoni w dłoń nie przejdzie siła.<br>

Lepiejże, bracie, żeś uderzył śmiało,<br>

A w gwiazdę się szkło rozbiło, spękało,<br>

Bo teraz zawsze powie ci sumienie,<br>

Które miłością będzie pozdrowienie,<br>

A złe zobaczysz twarze nie zakryte<br>

Tych, którzy cię klną za zwierciadło zbite,<br>

Które je dzieli, ale nie zasłania —<br>

Stąd idą zimne bez łez pożegnania,<br>

Śluby bez ducha — bez serca przyjaźnie,<br>

Odwaga na świat wyjść poważny — w błaźnie,<br>

Ta sama w podłym i w szpiegu odwaga;<br>

Bo kto nie daje nic — mało wymaga.