Czaszka Wielkiego Narbony/10

<<< Dane tekstu >>>
Autor	nieznany
Tytuł	Czaszka Wielkiego Narbony
Wydawca	Wydawnictwo „Republika”, Sp. z o.o.
Data wyd.	30.3.1939
Druk	drukarnia własna, Łódź
Miejsce wyd.	Łódź
Tłumacz	nieznany
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI  Cały tekst Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI
Indeks stron

›››

[17] [18]dzieci moje, że ukarzę tego nędznika!... A teraz, żegnajcie!... Wracam do Krainy Wiecznych Łowów i nigdy mnie już nie ujrzycie! Adios!...
 — Adios!... Adios!... — rozległy się wołania.
 W niespełna piętnaście minut mustangi Apaczów zostały zebrane, wojownicy skoczyli na siodła i po chwili tętent koni ucichł w oddali. Dzieci Wielkiego Narbony wykonały skrupulatnie rozkaz zmarłego wodza.

Spotkanie

 Buffalo Bill wciągnął czaszkę do góry i odwróciwszy się ku dziewczynie, uścisnął serdecznie jej dłoń.
 — Jestem pani winien życie moich przyjaciół. — rzekł. — Nigdy tego pani nie zapomnę.
 — Hallo, wy tam, na górze! — rozległ się głos z dołu.
 — Hallo, Hickock!... — zawołał Buffalo Bili w odpowiedzi.
 Dziki Bill i Nick Wharton wydali okrzyk radości i zdumienia.
 — Buffalo?! — zawołał Nick. — Skąd się tam bierzesz na górze?...
 — Wlazłem tu, aby wypędzić Apaczów!
 — To ty tak wrzeszczałeś? — zdziwił się stary wywiadowca.
 — Nie!... — zawołał Cody ze śmiechem. — To Lasca!...
 — Więc ona jest na górze wraz z tobą? — zdziwił się Hickock.
 — Tak...
 — Podziękuj jej w naszym imieniu!
 — Idziemy do was, ale wy musicie podążyć do wejścia do kanionu. Znajdziecie po drodze Małego Lamparta z końmi oraz barona, który opiekuje się Sangamonem Charlie, — zawołał Buffalo Bill. — Spotkamy się na dole...
 Buffalo Bill i Lasca ruszyli w dół. Cody prowadził za uzdę konia Sangamona Charlie.
 — Mam nadzieję, że naprawiłam zło, które wam wyrządziłam, — rzekła po chwili Lasca. — Teraz muszę odjechać... Czy mogę zabrać konia Sangamona Charlie? Swojego straciłam...
 — Ale pani pójdzie ze mną... — rzekł zdumiony Buffalo Bill.
 — Nie, senior Cody.
 — Dlaczego?
 — Nakazał mi pan kiedyś opuszczenie tych stron, — rzekła dziewczyna. — Właśnie mam zamiar to uczynić. Mój dziadek, stary Gozales, — mieszka tu w okolicy. Wszystko już mamy przygotowane do wyjazdu i jutro wyruszamy na drugi brzeg Rio Grande. Teraz wszystkie moje sprawy są zakończone. Apacze wrócili do swych siedzib, a „totem“ został unieszkodliwiony. Niech go pan odeśle gubernatorowi i powie, że to podarunek od Lasci, córki Boston Jacka. I niech pan się postara odkryć tajemnicę tej czaszki...
 — Zdaje mi się, że już ją odkryłem, — uśmiechnął się Cody. — A teraz, senorita, proszę zapamiętać, że Buffalo Bill uważa panią za swą przyjaciółkę. Gdyby pani potrzebowała pomocy, ja i moi przyjaciele zawsze jesteśmy na pani usługi.
 Lasca skoczyła na siodło i po chwili zniknęła między skałami. Buffalo Bill pośpieszył teraz do kanionu, gdzie czekali na niego już przyjaciele.
 — Skąd się tu wzięliście? — zapytał na powitanie Buffalo Bill.
 — Wróciliśmy do hotelu i tam niejaki Juan Francisco powiedział nam, że opuściłeś miasto przed godziną w towarzystwie barona, Lamparta i tej dziewczyny — rzekł Dziki Bill. — Pojechaliśmy za wami. Niew ydarzyłoNie wydarzyło się nam nic szczególnego aż do chwili, gdy znaleźliśmy się w kanionie. Wpadliśmy w sam środek Indian... Na szczęście Nick znalazł tę jaskinię... Ale gdzie jest Lasca?
 Buffalo Bill opowiedział wszystko po kolei, nie szczędząc dziewczynie pochwał.
 — A oto ten „totem“! — zawołał Hickock, podnosząc z ziemi czaszkę.
 Baron skoczył w tył i wydał okrzyk przerażenia.
 — Zabierzcie to świństwo! — zawołał. — Nie mogę na to patrzeć... Czuję wstręt do tego przeklętego gnata!...
 — Ta maszyna może człowieka wyprowadzić z równowagi... — rzekł Nick.
 — Daj tu tę czaszkę. — rzekł Cody do Hickocka. — Zaraz wam pokażę, na czym polega tajemnica „totemu“...
 Buffalo Bill położył czaszkę na ziemi przed sobą i wszyscy, nie wyłączając związanego Sangamona Charlie, poczęli przypatrywać się wszystkiemu z ciekawością. Czaszka poczęła się poruszać, kołysać, a wreszcie śmiesznym, podskakującym ruchem potoczyła się ku wywiadowcy. Stary Nick i Mały Lampart zadrżeli
 — Widzicie. — rzekł z uśmiechem Buffalo Bill. — Nie dziwcie się Apaczom, że wierzą w cuda, skoro i wy jesteście przerażeni...
 — Ale jak to jest możliwe? — zawołał Hickock.
 — Muy malo! — rzekł z przekonaniem Mały Lampart.
 Buffalo Bill podniósł czaszkę i pokazał ją towarzyszom ze wszystkich stron. Okazało się, że wszystkie otwory były zalepione woskiem, w którym czyjaś ręka wyżłobiła małe szparki, aby powietrze mogło dostawać się do wnętrza kości.
 — Widzicie, jak to jest urządzone, — rzekł Buffalo Bill. — A teraz, uwaga!
 Buffalo Bill ostrożnie usunął wosk nożem i położył czaszkę na ziemi. „Totem“ poruszył się kilka razy, a potem wyskoczyła z niego... żaba i zarechotała wesoło. Cieszyła się, że znów znalazła się na wolności.
 Wywiadowcy wybuchnęli gromkim śmiechem. Nawet Mały Lampart, który był zwykle powściągliwy w ujawnianiu swych uczuć, śmiał się do rozpuku.

Zakończenie

 — Jestem starym durniem i nigdy już nie zmądrzeję! — oświadczył wreszcie Nick Wharton.
 — To wspaniały pomysł, — rzekł Hickock. — Kto to wykombinował?
 — Prawdopodobnie Boston Jack, — rzekł

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: anonimowy.