Strona:PL Buffalo Bill -60- Czaszka Wielkiego Narbony.pdf/17

Cud „Totemu“

 — Tam toczy się walka, senor? — zapytała Lasca szeptem.
 — Ktoś kogoś ściga — rzekł Buffalo Bill. — Widocznie Apacze, którzy dążyli naszym śladem, znaleźli w kanionie inne osoby. Mam nadzieję, że baronowi nie stało się nic złego, choć w obecnej chwili znajduje się on w niebezpiecznej strefie...
 — Gdzie jest pański mały Indianin?
 — Został przy koniach w kotlinie, w której Apacze ukrywali kradzione mustangi... Ale co to? Słyszała pani?
 — Tak! To okrzyki białych ludzi... — zawołała Lasca.
 Hałas w kanionie uspokoił się trochę i nagle rozległ się znajomy głos:
 — Właź szybko do jaskini, Hickock! Te psy nie zdobędą tak prędka naszych skalpów!
 W kanionie znów rozległy się strzały i dzikie wrzaski Apaców.
 — To moi chłopcy! — zawołał Buffalo Bill z radością. — Schronili się w jaskini... baron jest również w pobliżu. Powinienem zejść na dół, aby im pomóc!...
 Buffalo Bill począł gorączkowo przechadzać się nad brzegiem kanionu, zastanawiając się, jak wybrnąć z sytuacji.
 — Niech pan zaczeka, — rzekła nagle Lasca. — Możemy pomóc pańskim przyjaciołom w inny sposób. To nie ma sensu, żeby pan teraz schodził na dół. Indianie podziurawią pana kulami, gdy będzie pan znajdował się na zboczu.
 — Ale ja muszę pomóc moim ludziom, senorita! — zawołał Buffalo Bill. — Musze coś obmyśleć... Nie mogę strzelać, gdyż jest zupełnie ciemno, a więc...
 — Niech pan nie strzela, — rzekła Lasca. — Nie może pan dać Indianom do zrozumienia, że znajdujemy się na górze. Kilkunastu z nich może nas zaskoczyć od tyłu.
 — A jednak muszę coś przedsięwziąć...
 — Niech pan pozwoli mi się zastanowić, — poprosiła Lasca.
 Podczas gdy dziewczyna myślała usilnie, Buffalo Bill pochylił się nad krawędzią kanionu i wytężał wszystkie zmysły. Z dobiegających go z dołu odgłosów domyślił się, że jego towarzysze zdołali dostać się do jaskini i że są tam względnie bezpieczni. Cody wiedział, że jaskinia jest dość obszerna, aby można w niej było umieścić konie, ale zastanawiał się, jak długo Nick Wharton i Hickock będą mogli bronić się z zaimprowizowanej fortecy przeciwko przeważającej sile Apaczów.
 Buffalo Bill myślał już o tym, żeby popędzić co koń wyskoczy do fortu Grand i sprowadzić pomoc, ale uznał ten pomysł za nierealny, gdyż zanim przybyłaby pomoc, byłoby już za późno.
 — Senor. — rzekła nagle Lasca. — Wydaje mi się, że znalazłam sposób... Czy ma pan fosforyzowane zapałki?
 — Tak, ale co pani zamierza uczynić?
 — Umożliwią mi wykonanie mojego planu, — odparła Lasca. — Widziałam kiedyś jak mój ojciec posłużył się tą sztuczka w krytycznych okolicznościach. Niech mi pan przyniesie „totem“ i lasso, Buffalo.
 Lasca stanęła na krawędzi wąwozu w miejscu, pod którym musieli znajdować się Indianie, czatujący przed jaskinią, jak koty przed mysią dziurą. Dziewczyna przywiązała mocno sznur do czaszki Narbony i rzekła:
 — Proszę teraz chwycić koniec lassa i oddalić się nieco, senor Cody. Przewiesimy czaszkę przez krawędź w ten sposób, żeby można ją było podnosić i opuszczać w dół.
 Buffalo Bill zrozumiał plan dziewczyny.
 — Rozumiem, co pani zamierza uczynić, — rzekł — Czy plan pani uda się jednak?
 — Zobaczymy.
 Gdy przygotowania były ukończone, Lasca natarła całą powierzchnię czaszki fosforem, co sprawiło, że „Weilki Narbona“ wyglądał rzeczywiście upiornie. Czaszka jaśniała w ciemnościach jak płonąca zielonawym światłem kula ognista
 — Apacze będą myśleli, że czaszka unosi się w powietrzu. — rzekła Lasca. — Będą szaleli z przerażenia i uczynią wszystko, co im rozkaże... Wielki Narbona.
 — Teraz wierzę! — rzekł Buffalo Bill.
 — A więc, niech pan rozpocznie opuszczać czaskę... Powoli i ostrożnie... — szepnęła dziewczyna.
 Tymczasem z dołu dochodziły wciąż wrzaski Indian i odgłosy strzałów. Widocznie Apacze zaatakowali ukrytych w jaskini wywiadowców, którzy bronili się zaciekle. Gdy czaszka ukazała się w powietrzu nad kanionem, Apacze natychmiast przestali strzelać i słychać było tylko pojedyncze strzały wywiadowców.
 Buffalo Bill, skulony na samym brzegu wąwozu, manewrował sznurem i czaszka wędrowała zwolna w górę i w dół.
 — Doskonale. — rzekła Lasca. — Teraz moja kolej... Apacze będą mnie słuchali, jak psy...
 Dziewczyna przyłożyła złożone dłonie do ust i wydała przeraźliwy, niesamowity okrzyk.
 — Teraz pańska kolej, — rzekła cicho. — Niech pan pociągnie sznurkiem nieco energiczniej.
 Buffalo Bill pociągnął sznur, a Lasca znów wydała swój niesamowity okrzyk, który zmroził krew w żyłach przerażonych Apaczów.
 — Narbona! Narbona!... — wołała dziewczyna.
 — Narbona... Narbona... odpowiedziały echa w wąwozie.
 Przerażeni Indianie byli pewni, że tysiące głosów powtarza imię wielkiego wodza.
 — Narbona, Wielki Narbona z Navajo jeszcze raz pragnie przemówić do swych dzieci! — zawołała Lasca. — Po raz ostatni ukazuje się swym synom, dzielnym wojownikom z plemienna Apaczów, aby udzielić im rad i napomnień!... Czy moje dzieci słyszą mnie?
 — Słyszymy... słyszymy... — po całym kanionie przeszedł pomruk Apaczów.
 — Apacze postępują źle! — wołała Lasca. — Blade twarze, które ukryły się w jaskini, są również moimi dziećmi... Nie chcę, aby moi synowie walczyli między sobą! Czy zrozumieliście mnie?!...
 — Rozumiemy... rozumiemy...
 — Jest wolą Wielkiego Narbony, aby jego czerwonoskóre dzieci wróciły natychmiast do swych siedzib na południu, gdzie jest wiele zwierzyny i kraj jest spokojny. Widzę białych wojowników w niebieskich bluzach, którzy dążą w tę stronę, aby ukarać moich synów za opuszczenie siedzib! Sangamon Charlie jest synem złego ducha i nie powinniście go słuchać. To on sprowadził tu białych żołnierzy! Wciągnął was w zasadzkę!... Przyrzekam wam, o