Strona:Taras Szewczenko - Poezje (1936) (wybór).djvu/156

 Chwała... chwała Bogu!
Chodźno bliżej, nie lękaj się...

 Mam ci coś powiedzieć.

535 

Wyjdź, Katrusiu: ja Markowi
 Mam coś opowiedzieć”.
Wyszła z chaty Katarzyna.
 Marko się nachyla
U wezgłowia najemnicy...
 Chora się wysila.

„Spojrzyj na mnie! Widzisz, Marku,

540 

 Jakem ja zmarniała?
Ja nie Hanna — najemnica...
 Ja...”
 I oniemiała...

Marko płacze. Zwolna oczy

545 

 Znów się otworzyły:
Pilnie, pilnie popatrzała,
 Łzy się potoczyły,
Przebacz, Marku!... W cudzej chacie

 Cała służba moja —

550 

To pokuta... Przebacz, synu!...
 Ja... ja matka twoja”.
I zamilkła...
 Padł mój Marko,

Aż ziemia zadrżała —

555 

 Zemdlał. Ocknął się... do matki —
Lecz matka już spała.

1845.XI.13.

Perejasław.